— Շա՞տ հեռվում։
— Շատ հեռվում։
— Գնդակները մեր տանը չե՞ն հասնիլ։
— Չեն հասնիլ, զավակս, չեն հասնիլ: Քնիր հանգիստ։
Թռավ մանկան կրծքից մի ծանր, ոչ մանկական հառաչանք։
Չհանգստացավ նա։ Երկար, երկար ժամանակ պտտում էր իր անկողնում։ Եվ նրա վառ երևակայության մեջ մի առ մի զարթնեցին բոլոր այն սարսափները, որ մայրը կարդացել էր նրա համար մանկական գրքերից։ Անտառումն էր նա իր ընկեր ու ընկերուհիների հետ։ Ուշացել էին տուն վերադառնալու, մոլորվեցին։ Դեգերում էին ծառերի մթության մեջ։ Առյուծներ, վագրեր, գայլեր ու բորենիներ, օձեր ու կարիճներ։ Եղջյուրավոր դևեր, պոչավոր սատանաներ, կմախքներ, որոնք ծիծաղում էին, ահռելի պառավներ մանգաղներով զինված։ Մարդիկ առանց գլուխների, գլուխներ առանց մարմինների, որ խոսում են ու թավալվում գետնի վրա, մեծ անդունդներ վիշապներով լեցուն։ Բոլորը, բոլորը, ինչ որ ստեղծել էր բանաստեղծների հիվանդոտ երևակայությունը մանուկ սերնդի կրթության համար։
Վիշապի մի սուր սուլոց, հետո երկրորդը, երրորդը…:
— Մայրի՛կ, զարթնիր, ես վախենում եմ,— դուրս թռավ մանուկն իր փոքրիկ անկողնակալից և ընկավ մոր գիրկը:
Տակավին մութն էր։
— Ի՞նչ պատահեց քեզ, մանուկս։ Քնիր, դեռ մութն է:
Նորեն նա փոքրիկին դրեց իր անկողնակալի վրա, ջերմ համբույրներով հանգստացրեց նրան։
— Ոչ, չեմ կարող քնել, մայրիկ, մի բան պատմիր ինձ համար։
— Ի՞նչ պատմեմ։
— Ինչ ուզում ես, ինչ ուզում ես, լավ բան։
— Կամենաս, կարդամ քեզ համար այն դեղին գրքից:
Մանուկը սարսափեց։
— Ոչ, ո՛չ, ոչ,— գոչեց նա,— չեմ ուզում, դեն գցիր դեղին գիրքը։ Գցիր վառարանի մեջ, թող այնտեղ այրվի: Պատմիր ուրիշ բան, քեզնից պատմիր։
