— Ինչո՞ւ նրանց թողիք,— հարցնում է ծծկեր մանկան մայրը։
— Նրանք թղթակիցներ են,— պատասխանում է ոստիկաններից մեկը։
Երկու ժամ անցած՝ նորից անցնում են նույն հիվանդանոցի մոտով։ Կողմնակի մարդիկ ցրվել են, մնացել են միայն վիրավորների մերձավորները։
Դռներից դուրս են գալիս և օտոմոբիլ նստում շքեղ հագնված տիկինները և օրիորդները։ Մեկը մյուսին ասում է.
— Ես պարտքս կատարեցի, կարող եմ հանգիստ ճաշել:
— Ես ևս,— պատասխանում է մյուսը։
Դռներից դուրս են գալիս թղթակիցները։ Մեկը նրանցից, ծոցը դնելով հուշատետրն ու մատիտը, ասում է մյուսին.
— Եթե խմբագիրը չկրճատի, այսօրվա վաստակս կլինի տասնուհինգ ռուբլի։
— Իմն էլ այդչափ,— պատասխանում է մյուսը։
Ծծկեր մանկան նիհար մայրը, արտասուքը աչքերին, հարյուրերորդ անգամ մոտենում է ոստիկանին ու հարցնում.
— Հիմա թույլ կտա՞ք, որ նրան տեսնեմ։
— Համբերիր...
Նույն պահին դռները նորից բացվում են, և հիվանդանոցի ծառաները պատգարակի վրա դուրս են բերում վիրավորներից մեկին։ Նրա աչքերը փակ են, դեմքը հանգիստ։
— Մեռավ,— արտասանում է պատգարակը տանողներրից մեկը թույլ ձայնով։
Ծծկեր մանկան նիհար մայրը նայում է պատգարակի վրա տարվողի երեսին։ Լսվում է մի սուր, երկարատև ճիչ, և նա թուլացած ընկնում է երեխայի հոր դիակի վրա՝ երեխայի հետ միասին:
