Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 5.djvu/291

— Այդ ի՞նչ է,— հարցրեց Մագդալինան։

— U. Գևորգի շքանշանը։

— Դու շքանշա՞ն ես ստացել,— ասաց Մագդալինան ուրախանալով,— դրա համար ես քեզ միայն համբուրել կարող եմ։

Եվ, թեքվելով, երկու անգամ համբուրեց Աբգարին, որ աղերսական հայացքով նայում էր նրան։

— Պատմիր։

— Մի փոքր էլ ցած քաշիր վերմակը, և կլսես իմ պատմությունը։

Մագդալինան վերմակն ավելի ցած բերեց, նայեց։ Նույն վայրկյանին մի սուր և երկարատև ճիչ դուրս թռավ նրա կրծքից:

Նրա գլուխը անզորացած ընկավ Աբգարի կրծքի վրա։

Կիտելի թևերն ուսերից ցած էին ընկած դատարկ, ինչպես լաթի կտորներ...

Երբ ներս վազեց գթության քույրը և Մագդալինային ուշքի բերեց, Աբգարը հեկեկում էր փոքրիկ մանկան պես։