Հարազատ եղբայրներ էին։ Բնությունը անջատել էր նրանց ծննդյան առաջին օրից, բայց արյունակցությունը պահում էր նրանց միևնույն հարկի տակ։ Կար և մի ուրիշ, ավելի կարևոր բան, որ չէր թողնում նրանց բաժանվել իրարուց։ Հայրական կտակը։ Եթե բաժանվեին, պիտի զրկվեին ժառանգական իրավունքներից, և ժառանգությունը պիտի անցներ նրանց զավակներին։
Բայց նրանք իրարու չէին սիրում և երկուսի համար էլ անտանելի էր իրարու երեսը տեսնել ամեն օր։ Պատճառը նրանց բնույթներն էին։ Թադեոսը մեղմ էր, զգայուն, բարեսիրտ, նույնիսկ թուլամորթ։ Գործերի մեջ նա երբեմն խաբվում էր և կորցնում։ Ընդհակառակը, Մատթեոսը պաղարյուն էր, վերին աստիճանի հաշվագետ, կամակոր, ինչպես և խստապահանջ։ Գործի մեջ միշտ աջողակ էր։
Մարդիկ ասում էին․
— Թադեոսը լավ մարդ է, բայց խելոք չէ․ Մատթեոսը ժլատ է, բայց խելոք է։
Եվ լավ մարդուն սիրում էին, խելոք մարդուն պատվում։Սակայն երկուսին էլ նախանձում էին, որովհետև հարուստ էին և քանի գնում ավելի ու ավելի էին հարստանում։
Մի երեկո, նրանք, նստած իրենց տան պատշգամբի վրա, խոսում էին գործերի մասին։ Այդ օրը Թադեոսը մեկից
Ալեքսանդր Շիրվանզադե, երկերի ժողովածու, V—22
