Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 5.djvu/337

Այս էջը հաստատված է
ԹԱԴԵՈՍՆ ՈԻ ՄԱՏԹԵՈՍԸ

Հարազատ եղբայրներ էին։ Բնությունը անջատել էր նրանց ծննդյան առաջին օրից, բայց արյունակցությունը պահում էր նրանց միևնույն հարկի տակ։ Կար և մի ուրիշ, ավելի կարևոր բան, որ չէր թողնում նրանց բաժանվել իրարուց։ Հայրական կտակը։ Եթե բաժանվեին, պիտի զրկվեին ժառանգական իրավունքներից, և ժառանգությունը պիտի անցներ նրանց զավակներին։

Բայց նրանք իրարու չէին սիրում և երկուսի համար էլ անտանելի էր իրարու երեսը տեսնել ամեն օր։ Պատճառը նրանց բնույթներն էին։ Թադեոսը մեղմ էր, զգայուն, բարեսիրտ, նույնիսկ թուլամորթ։ Գործերի մեջ նա երբեմն խաբվում էր և կորցնում։ Ընդհակառակը, Մատթեոսը պաղարյուն էր, վերին աստիճանի հաշվագետ, կամակոր, ինչպես և խստապահանջ։ Գործի մեջ միշտ աջողակ էր։

Մարդիկ ասում էին․

— Թադեոսը լավ մարդ է, բայց խելոք չէ․ Մատթեոսը ժլատ է, բայց խելոք է։

Եվ լավ մարդուն սիրում էին, խելոք մարդուն պատվում։Սակայն երկուսին էլ նախանձում էին, որովհետև հարուստ էին և քանի գնում ավելի ու ավելի էին հարստանում։


Մի երեկո, նրանք, նստած իրենց տան պատշգամբի վրա, խոսում էին գործերի մասին։ Այդ օրը Թադեոսը մեկից


Ալեքսանդր Շիրվանզադե, երկերի ժողովածու, V—22