խաբվել ու մի գումար էր կորցրել, իսկ Մատթեոսը մեկին խաբել էր և մի գումար վաստակել։
— Դու հիմար ծնվել ես, հիմար էլ կգնաս գերեզման,— ասաց Մատթեոսը ամենայն սառնասրտությամբ։
— Ես չեմ կարող խաբել մարդկանց քեզ պես, ուրեմն ես պետք է խաբվեմ, — արտասանեց Թադեոսը բարկացած։ Կարելի էր կարծել, որ այս փոխադարձ վիրավորանքից հետո պատկառելի ծերունիները կհարձակվեն իրարու վրա և միմյանց կխեղդեն։ Ամենևին։ Թադեոսի բարկությունը վերջացավ մի լայն ժպիտով, որ սահեց նրա առողջ ու գեր դեմքով։ Իսկ Մաթեոսի չոր ու ոսկրոտ դեմքի ոչ մի գիծը չշարժվեց։ Փոխադարձ վիրավորանքները նրանց համար դարձել էին այնքան սովորական, որքան՝ ամենօրյա «բարի լույսն» ու «բարի երեկոն»։
Ավարտելով իրենց ասելիքը օրվա գործերի մասին, նրանք, ըստ սովորության, սկսեցին խոսել օրվա դեպքերի մասին։
— Կարդացի՞ր այսօրվա լրագիրներում,— ասաց Թադեոսը,— թուրքերը գալիս են։
— Շատ ուրախ եմ, որ գալիս են,—— արտասանեց Մատթեոսը։
— Ուրա՞խ ես։
— Այո, թող գան։ նրանք մեզ կազատեն անիշխանականների գալուց։
— Բայց թուրքերը մեզ կկոտորեն,—բարկացավ Թադեոսը։
— Չեն կոտորի, — արտասանեց Մատթեոսը ամենայն սառնասրտությամբ։
— Կկոտորեն, սկսում եմ քեզ,— ավելի բարկացավ Թադեոսը։
— Չեն կոտորի, ասում եմ քեզ,— ավելի սառնասիրտ արտասանեց Մատթեոսը։
— Ումի՞ց կվախենան։
— Գերմանացիներից։
— Իսկ եթե չվախենա՞ն։
