Պատանին գրուխ տվեց, դուրս գնաց։ Նախասենյակից լսվեց նրա չոր ու կասկածելի հազը։
Ես ձեռագիրը դրեցի գրասեղանիս առջև, իհարկե, նույն օրն իսկ մոռացա նրան։
Երկու շաբաթ անցած, պատանին եկավ։ Այս անգամ նա ինձ ավելի նիհար թվաց։
— Ա՛հ, ներողություն, ժամանակ չեմ ունեցել ձեր ձեռագիրը կարդալու։ Եկեք մի քանի օրից։
— Պարոն խմբագիր,— արտասանեց պատանին իր հնամաշ ու ճխլտված գլխարկը մեկ ձեռքից մյուսը փոխադրելով,— խնդրում եմ չմոռանալ կարդալու, որովհետև, գիտեք, ես չեմ կարող երկար...
Նա չկարողացավ իր խոսքն ավարտել, հազաց նույն չոր, անախորժ հազով։ Ես նկատեցի, որ նրա այտերը կապտեցին։
Եվ ակամա խղճացի նրան ու խոստացա նույն օրն իսկ կարդալ ձեռագիրը։
Խոստումս կատարեցի ու ձեռագիրը կարդացի խմբագիրներին ոչ հատուկ ուշադրությամբ ու բարեխղճությամբ։ «Հոգեբանական էտյուդը» մի վերին աստիճանի խակ գրվածք էր, զուրկ ձևից, ոճից և հետևողականությունից։ Հեղինակն աշխատում էր նկարագրել հոգեկան վիճակը մի կենսախինդ երիտասարդի, որ զգում է, թե շուտով պիտի մեռնի։ Անկեղծորեն կկամենայի գրվածքը տպել, բայց չէ որ ընթերցողներ ունեի, նրանք կարող էին ինձ ծաղրել։
Հետևյալ օրը նորեն պատանին եկավ։ Ես, նրան շվշվացնելու համար, կեղծեցի։
— Ձեր էտյուդը վատ չի գրված, դուք պատմելու ձիրք ունեք, բայց դժբախտաբար, տպել չեմ կարող։
— Ինչո՞ւ,- հարցրեց նա մի տեսակ խեղդված ձայնով, և ինձ թվաց, որ նրա վտիտ մարմինը կծկվեց։
— Հերթական նյութերի շատության պատճառով։
— Բայց ես կսպասեմ, կարող եմ սպասել, եթե, եթե...
Նա դարձյալ չկարողացավ իր խոսքն ավարտել և դարձյալ հազաց։ Այս անգամ այլևս պարզ էր ինձ համար, որ տղան թոքախտի վերջին շրջանի մեջ է, ու նրա օրերը հաշված են։
