Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 5.djvu/416

ԲԱՑ ՆԱՄԱԿ ՏԻԿԻՆ ԽՈԼԵՐԱՅԻՆ

Նզովյալ քավթառ:

Այն օրից, երբ դու Գանգեսի ափերից դուրս եկար, համայն աշխարհում տարածվեց քո տխուր հռչակը։ Աշխարհակալ կայսրներր միլիոնավոր զորքեր հաղթեցին, երկրներ ավերեցին և շինեցին, իսկ քո դեմ մաքառել չկարողացան։

Դու կարծում ես քաջ էիր, որ չհաղթվեցիր, pardon, դու անամոթ ես, քո երեսին մեռոն չկա։ Դու այնքան համարձակություն չունես, որ դեմառդեմ ասպարեզ դուրս գաս և այնպես կռվես։ Դու խայտառակ կերպով թաքնվում ես և անթիվ զորքերդ տարածում։ Ես հարյուր անգամ քեզ ասել եմ, որ պատրաստ եմ քո զինվորներից ամենաքաջի հետ մենամարտել ինչով կամենաս, ատրճանակով, շիշերով, թրերով, բռունցքով, միայն թե երես առ երես ասպարեզ գաս։

Բայց ինչպես դու, այնպես և քո բոլոր զինվորները կռվում են գողնովի, ստորաբար։ Անցյալ տարի քո գեներալներից մեկը իր զորքով մտավ փտած վարունգի մեջ և այնտեղից իմ ծառայի փորը։ Հապա պատվավոր զորապետը փտած վարունգով կկռվի՞ կամ թշնամու փորը կմտնի՞: Թո՜ո՜բբա... բայց դու մտնում ես։ Եվ ինչ խայտառակություն. մտնում ես թե չէ, հետո ես սկսում թմբկահարել։ Խեղճ ծառա երկու օր չանցած Գաբրիել ապերի դավթարում գրվեց։

Անիծյալ, եթե դու քաջ զորապետ ես, ինչո՞ւ չես մի րեպորտյորի