[ԿԵՑՑԵ՛ ԲԵԹՂԵՀԵՄ]
Երկու տարի սրանից առաջ չարչարանաց շաբաթին, ուղիղ այն օրը, երբ տաքարյուն Պետրոս Առաքյալը իր թրով կտրեց հրեից քահանայապետի ծառա, Ռոդշիլդների նախահայր և իմ անվանակից, պատմական զինվոր Մաղքոսի ականջը, ես ասպարեզ եկա «Տարազի» էջերում՝ քանի մի ժամանակակից հերոսների ոչ թե ականջները կտրելու, այլ տարազը ձևելու համար։ Հազիվհազ երեք ամիս տևել էր իմ գրական գործունեությունը, երբ մի օր ինձ հայտնեցին, թե իմ երկու ականջն էլ տակից կկտրեն, եթե չեմ դադարիլ ֆելիետոններ գրելուց։ Հայտնի բան է, ես չկամեցա իմ գլուխը զրկված տեսնել այդ մի զույգ գեղեցիկ թիկնապահներից, ուստի շտապեցի պոչս ծալել, տեղս նստել, այսինքն, հեռացա գրականության ասպարեզից։
Բայց գրականություն ասած բանը թղթախաղի կամ արբեցողության պես մի ախտ է։ Ով մի անգամ վարակվել է այդ ախտով, նա դժվար թե կարողանա բոլորովին ազատվել նրանից։ Մոտենում է չարչարանաց շաբաթը, զարթնում են իմ մեջ հին-հին հիշողություններ, և ես նորից ուզում եմ, ինչպես ասում են պոլսեցիները, ինք զինքս ասպսրեզ նետել։
