մխիթարել այն մտքով, որ կատարել եմ անկեղծ բարեկամի պարտք, բանալով Լևոնի աչքերը։ Մտածեցի նաև, որ է՜հ, ինչ և լինի, տասնութ տարեկան պատանի է, հազիվ թե վիշտը նրա սրտում երկար ապրի։ Լաց կլինի, լաց կլինի Լևոնը՝ կհանգստանա... Մտածում էի այսպես և, միևնույն ժամանակ, զգում, որ սխալված եմ...
Առավոտը զարթնեցի մի անսովոր ծանրություն սրտիս վրա։ Շտապով խմելով մի բաժակ թեյ, գնացի վերև։ Լևոնը տանը չէր։ Ալմաստն ասաց, թե գիշերը, անկողին պառկելուց առաջ, տվել է հիսուն ռուբլի և համբուրվել հետը, թե գրեթե ամբողջ գիշերը նստած է եղել գրասեղանի քով, գրել է, ջնջել, պատռել։ Առավոտը կրկին համբուրվել է նրա հետ և դուրս գնացել, տանը թողնելով կիթառը, որ ամեն օր հետը տանում էր։
— Նա տխո՞ւր էր,— հարցրի ես։
— Ոչ տխուր, ոչ ուրախ․ այնպես էր, ինչպես միշտ։
Կիթառը տանն է, մանգոլինան սենյակումս․ պարզ է, որ նա ոչ պանդոկ է գնացել, ո՛չ շոգենավ։ Ո՞ւր կարող է լինել։ Ես փափագեցի տեսնել նրան անպատճառ, հենց նույն ժամին․ ես սաստիկ անհանգիստ էի։ Դուրս եկա, պտտեցի թատրոնների շուրջը, անցա երկու անգամ Դերիբասյան փողոցը, ուր երբեմն Լևոնը զբոսնում էր։ Չկար։ Օրը կիրակի էր․ մտածեցի, գուցե հայոց եկեղեցումն է. կիրակի օրերը երբեմն գնում էր պատարագ լսելու։ Այնտեղ էլ չէր։
Ավելի քան երկու ժամ թափառելուց հետո վերադարձա տուն մտամոլոր։ Թվում էր ինձ, որ մի բան եմ կորցնում, մի շատ թանկագին բան։
Դարբասի առջև հանդիպեցի Չաուշենկոյին։ Նա Լևոնի սենյակից էր գալիս։ Նա էլ էր փնտրում ընկերոջը, չգիտեմ ինչ որ «կարևոր» գործի համար։ Եղել էր պանդոկներում, «Խերսոն» շոգենավի վրա, հարցրել էր. նավաստիները այսօր նրան չեն տեսել։
Պատմեցի նրան պատահածը։
— Օ՜, ունայնություն,— գոչեց բանաստեղծն յուր սովորական ոգևորությամբ.— ես միշտ ասել եմ, թե սերը դեպի կինը հոգու հիվանդություն է։ Լևոնը վաղուց է ինձ
