Եվ շտապեց հեռանալ խանութից անողոք քաղցը խլացնելու համար։ Նա անցավ դարձյալ մի քանի փողոցներ, միշտ միևնույն անվստահ, երերուն քայլերով։ Մի նեղ փողոցի վրա կար մի փոքրիկ աննշան գրախանութ, ուր վաճառքի էին դրված մեծ մասամբ հին գրքեր։ Այդ խանութն էր միայն, որ համաձայնվել էր հրապարակախոս, իմաստասեր, վիպասան և թատերագիր Միսակ Ավալյանի երկերն ընդունելու «կոմիսիայով» վաճառելու համար։ Մյուս գրավաճառները բացեիբաց հրաժարվել էին վերցնելու նրա երկերը, ասելով «տեղ չունենք»։
Նա մտավ այդ խանութը, կանխավ դրսից նայելով և ստուգելով, որ այնտեղ ոչ ոք չկա, բացի գրավաճառից։
— Բարև, բարև,— դիմավորեց նրան գրավաճառը, որ անհրապույր դեմքով մի մարդ էր մոտ երեսուն տարեկան։
Եվ ժպտաց մի դառը հեգնական ժպիտով։ Ահ այդ ժպիտն և «բարև, բարև» արտասանող այդ չոր և անհյուրընկալ ձայնը վաղուց էին ծանոթ Ավալյանին։ Նա գիտեր, որ այդ նշանակում էր «էլի եկար, զուր, բարեկամ, զուր»։
— Հըը, ի՞նչ կասես,— փորձեց Ավալյանը նույնպես ժպտալ և չկարողացավ։ Նրա նիհար երեսը, որ երեք քառորդով ծածկված էր թանձր միրուքով, աղավաղվեց և քթի պնչները փքվեցին։
— Ինչ կասեմ,— կրկնեց գրավաճառը.— այն, ինչ որ ասացի երեկ և անցյալ օրը «ոչ մի օրինակ»։
— Ոչ մի օրինակ,— արտասանեց Ավալյանը և զգաց, որ ձայնը հոգնածությունից, թե քաղցից և թե հուզմունքից դողաց։
— Ոչ մի օրինակ,— պնդեց անողոք գրավաճառը, և չեմ էլ կարծում, թե ծախվի մի օրինակ գոնե մոտիկ ապագայում։ Փորձով գիտեմ։ Իմ գնողները շատ ժլատ են և չափազանց դժվարահաճ։ Նրանք միշտ գալիս են ու պահանջում այնպիսի գրքեր, որ ես չունեմ։ Անցեք մի ամսից հետո, գուցե ինձ հաջողվի մի քանի օրինակ նաղդել իմ անձնական բարեկամների և կամ ազգականների վրա։
— Մի ամսից հետո։ Բայց ինձ փող է հարկավոր, ես ոչինչ չունեմ, նույնիսկ հինգ կոպեկ։
