Վիրժինե- շուտ ինձ համար բեր սառը կաթ և զելթերյան ջուր։
ՎԻՐԺԻՆԵ- Աչքիս վրա, Իլիա Մարտինիչ։
ՄԱՐՄԱՐՅԱՆ- Ձերոնք ի՞նչ են անում։ (Նստում է սեղանի քով փայտը ձեռին, գլխարկը գլխին):
ՎԻՐԺԻՆԵ- Էն ա աղան զալիս է։ (Գնում է դեպի ձախ պատշգամբի փոսքր դռնելով):
Մեծ դռներից դուրս է գալիս Անտոն Բեգմուրյանը: Նա հագած է սև սյուրտուկ, օձիքը ծալած շապիկ, բարակ սև փողկապ: Ձեռում պահած է մի քանի լրագիրներ և հաշվեթղթեր: Նրա հետևից անմիջապես դուրս է գալիս Սուրեն Ֆրանգուլյանը։ Դա առողջ եռանդուն դեմքով երիտասարդ է, որի կերպարանքն արտահայտում է գործնական մարդու ոգի։ Հագած է հասարակ պիջակ և երկային կոշիկներ:
ՏԵՍԻԼ 2
ԱՆՏՈՆ, ՍՈԻՐԵՆ և ՄԱՐՄԱՐՅԱՆ ԱՆՏՈՆ
ԱՆՏՈՆ- (Դռների միջից) Այս անգամ խնդիրդ անտեղի եմ համարում (իջնում է պարտեզ): Այո, Սուրեն, այդ ինձ դուր չի գալիս։ (Բարևում է Մարմարյանին բարեկամական անփութությամբ և նստում սեղանի քով, թղթերն ու լրագրերը դնելով սեղանի վրա):
ՍՈԻՐԵՆ- (Համարձակ և կտրուկ) Ներիր, քեռի, ես քեզանից ողորմություն չեմ խնդրում, այլ իմ ծառայության իսկական վարձը։ (Հարգանքով ձեռ է տալիս Մարմարյանին և կանգնում սեղանի քով):
Վիրժինեն բերում է սառը կաթ, սիֆոն, և, մի դատարկ բաժակի հետ դնելով Մարմարյանի առջև, հետ է գնում:
ԱՆՏՈՆ- (Տաքանալով) Շատ ծանր է ծառայությունդ այ։ Կան կառավարիչներ, որոնք քեզանից երկու անգամ ավելի են ծառայում և երկու անգամ պակաս ստանում։ (Սկսում է նախաճաշ անել):
ՍՈՒՐԵՆ- Եթե ես մենակ լինեի, ամսական հարյուր ռուբլին էլ ինձ համար շատ էր։
