ԱՆՆԱ-. Այո, նա շատ լուսավոր մարդ էր։ Նա ինձ ավանդել է անպատճառ բարձրագույն ուսում ստանալ։
ՀԵՐՍԻԼԵ-. (Հառաչելով) Եվ քեզ կհաջողվի կատարել նրա ավանդը, Աննա, քեզ ամեն բան կհաջողվի, դու ունիս կամքի ուժ...
ԱՆՏՈՆ-. Հինգ հազար երեք հարյուր ռուբլի հյուսների... Սարսափելի է... (Ձգում է հաշիվներն և լրագիր վերցնում)։
ԱՆՆԱ-. Գիտես Հերսիլե, ես թողեցի այս տարի մանկավարժական կուրսերը։ Այժմ պատրաստվում եմ մտնել Պետերբուրգի կանանց բժշկական ինստիտուտը...
ԱՆՏՈՆ-. (Նկատելու չափ հեգնորեն) Կնշանակե՝ դուք ուզում եք լինել ինքնագլոլխ, անկախ կին... էմանսիպասիոն․․․ (Հերսիլեն նայում է նրան հանդիմանորեն):
ԱՆՆԱ-. (Կտրուկ) Չեք սխալվում, պարոն Բեգմուրյան, ես ուզում եմ լինել անկախ, և իմ ամուսինն ինձ չի արգելում։
ԱՆՏՈՆ-. Այո իհարկե, գովելի է։ Երևի, երեխաներ չունիք․․․
ԱՆՆԱ-. Առայժմ ոչ։ Եվ եթե լինեն էլ, չեն խանգարի։
ՄԱՐՄԱՐՅԱՆ-. Իսկ ձեր ամուսինն իՆչո՞վ է պարապում։
ԱՆՆԱ-. Ճարտարապետ է։
ԱՆՏՈՆ-. Այդ լավ է, ես կխնդրեմ նրան կազմել իմ մյուս տան պլանը։
ԱՆՆԱ-. Նա առայժմ պատվեներ չի ընդունում։ Դեռ կատարելագործվում է յուր արհեստի մեջ։
ԱՆՏՈՆ-. (Վերցնելով սեղանի վրայից հաշիվները) էհ, ինձ ներեցեք, տիկին, մի քանի կարևոր նամակներ պիտի գրեմ։ (Գնում է պատշգամը առաջին դռներով):
ՄԱՐՄԱՐՅԱՆ-. Երկու ընկերուհիներ յոթ տարի չտեսնվելուց հետո խոսելու շատ բան կունենան։ (Հերսիլեին) Ձեր թույլտվությամբ գնում եմ անտառի կողմի պատշգամբը։
ՀԵՐՍԻԼԵ-. Հրամայեցեք Սամսոնին, որ ձեր բազկաթոռն այնտեղ տանի։ (Մարմարյանը գլուխ է տալիս և անցնում պատշգամբի երկրորդ դռներով):
