ինչո՞ւ, ո՞վ է եղել իմ մայրը։ Չէ՞ որ ձեր հավասար ընկերոջ այրին։ Մի կին, որ նույնչափ հարուստ է, որչափ դուք: Երբ նա արտասուքը աչքերին պատմում էր իր կրած վշտերը, արյունս պաղեր երակներիս մեջ։ Ես անզորությունից սկսեցի մազերս փետտել, մատներս կրծոտել։ Ես վրիժառության միջոցներ էի փնտրում, չէի գտնում։ Եվ ահա այդ ժամանակ հենց մայրս ինքը հասավ ինձ օգնության...
ԱՆԴՐԵԱՍ. Եվ ասաց, որ ես կողոպտել եմ քո հորը, հա՛, հա՛, հա՛։
ԲԱԳՐԱՏ. Եվ զրպարտեց իր բարերարին սև ապերախտությամբ։
ՕԹԱՐՅԱՆ. (Ուշք չդարձնելով Բագրատի կողմ) Այո, պարոն: Նա հաղորդեց ինձ իմ հոր վերջին խոսքերը. «Ես մեռնում եմ աղքատության մեջ, ինձ կողոպտեց ընկերս։ Ահա քեզ այս թղթերը, կհանձնես որդուս, երբ ուսումը կավարտի»:
ԱՆԴՐԵԱՍ. (Ցնցվելով) Թղթե՜ր, ի՞նչ թղթեր։
ՕԹԱՐՅԱՆ. Մի քանի ընկերական պայմանագրեր, որոնք պիտի ապացուցանեն, թե ձեր հարստության կեսն ինձ է պատկանում։ Դուք օգտվելով իմ հոր ծանր և երկարատև հիվանդությունից, խաբել եք նրան օր-օրի վրա և ձեր անունով վերածել բոլորը, ինչ որ եղել է ընկերական։
ԱՆԴՐԵԱՍ. (Վրդովվելով) Այդ սուտ է։ Ես ինչ որ ունիմ, օրենրքով և նոտարական դոկումենտներով է հաստատված ինձ վրա։
ՕԹԱՐՅԱՆ. Այո, բայց առանց մի կոպեկ վճարելու։ Դուք կարողացել եք խաբել նույնիսկ օրենքները։ Ահա հենց այս բանը պիտի ապացուցանեն իմ հոր թղթերը։
ԲԱԳՐԱՏ. (Կատաղի) Դո՛ւրս այստեղից, ստախոս։
ՕԹԱՐՅԱՆ. (Հպարտ և կատաղի) Պարո՛ն, խնայեցեք ձեր հորը...
ԱՆԴՐԵԱՍ. (Ձեռն ուժգին զարկելով սեղանին, ոտքի է կանգնում) Լռի՛ր, ասում եմ, դու ինձ կատաղեցնում ես:
ՍԱՂԱԹԵԼ. (Ներս է մտնում):
