զրկվեմ Հերքին կոպեկի ց, միայն fib իմ ասածն անեմ և
ոչ թե նրանըւ Ա՜հ, սնա՜նկ, այս հասակո՜ւմ, յոթանա-
սունոլհինգ տարվա պատվական ֆիրմայի գլխին
կանգնա՜ծ։ Անպատվությո՜ւն, անպատվությո՜ւն, ան-
պատվությո՜ւն։ (Վեր է կենում և սկսում է անցուդարձ
անել):
ՆԱՐԳԻԶ* Րայց, փառք աստծու, դու դեռ սնանկ չես, վաղը
մուրհակներդ կազատես։
ԱԹԱՆԵՍ. (Դաոը ծիծադ): Վաղը։ Իսկ մյո՜ւս օրը, իսկ հե-
տո՜, մնացյալ մուրհակնե՜րը։ Երկու հարյուր ութսունու-
հինդ հազար միայն շուն ու գելին եմ պարտական։ Իսկ
բանկե՜րը։ Եվ ի*նչ ունի մ դրա դեմ։ Գրավ դրած քար֊
վանսարա, երկու-երեք հին տներ, ցամաքող նավթահո-
րեր և ծովի ափում թափած մի քանի հարյուր հա կ շա¬
քար, բուրդ, կաշի, Նարգիզ, Նարգիզ, տեսնո ւմ ես այս
տունը։ Երեք կա թողի կո и է ընդունել իր պատերի մեջ ե
հյուրասիրել, այ նրանց պատկերներն իրանց կոնդակ-
ների հետ՝։ (սայեր ցածրացնելով, խորհրդավոր): Եվ մեզ
կարող են այս տնից դուրս քշել...
ՆԱՐԳԻԶ• (Սարսափելով): Մի՜թե բանն այդտեղ է հասել։
ԱԹԱՆԵՍ. Հապա՜, բաս ինչո՜ւ եմ այսքան տանջվում։
ՆԱՐԳԻԶ* Լավ, որ այդպես է, ինչո՜ւ համար էիր ինձանից
թաքցնում մինչև այսօր։
ԱԹԱՆԱՍ, Այ, հարցրու։ Ինքս էլ չգիտեմ ինչու։ Սուտ հպար¬
տություն, գոռոզություն, ուրիշ ոչինչ։ (Նայելով իր գըր-
ւդանի ժամացույցին): Ուղիղ յոթ ժամն է, Ի՜նչ կլինի իմ
դրությունը, եթե այդ գյադան իր խոսքը չկատարի։
Նախասենյակում (լանդակի ձայն:
/ԱՐԳԻԶ* Ահա, զանգակ, երևի նա է։
ԼԹԱՆԵՍ. Ավազակ, ավազակ, ճիշտ նշանակած րոպեին է
գալիս։ Այստեղ էլ երևում է, որ նոր մարդ է, Հրամայիր
մ’օզ չայ տալ։ (Նետում է գահավորակի վրա, տերողոր¬
մյան հանում է գրպանից և աշխատում է հանգիստ երե-
փպ):
՝ԱՐԳԻ%. (Գնում է խորքի դոներով և իսկույն ետ է դալիս):
Նա է։
357
