Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 6.djvu/428

Այս էջը հաստատված է

ՆՈՅԵՄԶԱՐ-. Վարժուհությունը համակրելի արհեստ է, բայց մարդու ներվերը քայքայում է։


ՀՐԱՆՏ-. (Անուշադիր թողնելով Սենեքերիմին): Նոյեմզարն էլ երեք տարի, եթե կարելի է ասել, կրթել է մատաղ սերունդը։ Բայց այն օրից, երբ վերջապես, հասկացել է, թե հրդեհի ժամանակ ալելույա չեն երգում, թողել է և անցել մեր բանակը։

ՍԵՆԵՔԵՐԻՄ-. Ձեր բանակը։ Այդ ի՞նչ բանակ է։

ՀՐԱՆՏ-․ Արտաշեսը ձեզ կբացատրի։ Թյո՜ւ, ձեր ծխախոտը շատ թույլ է։ (Ձգում է հատակի վրա և ոտով հանգցնում):

ԿԱՏԱՐԻՆԵ-. (Հրանտին): Դուք ո՞րտեղ եք ավարտել ձեր ուսումը։

ՀՐԱՆՏ-․ Տարրականը բանտում, միջնակարգը աքսորում, իսկ բարձրագույնին դեռ չեմ արժանացել։

ԿԱՏԱՐԻՆԵ-. (Ապշած և սարսափած հեռանում է Հրանտից):

ՍԵՆԵՔԵՐԻՄ-. (Միամտաբար ծիծաղելով): Այդ լավ ասացիք։ Հուսով եմ, որ բարձրագույն ուսումն էլ կանցնեք հայրենիքի համար։

ՀՐԱՆՏ-. Մենք հայրենիք չունենք։

ՍԵՆԵՔԵՐԻՄ-. Ուզում եմ ասել հայ ազգի համար։

ՀՐԱՆՏ-. Մենք ազգ չենք ճանաչում։

ՍԵՆԵՔԵՐԻՄ-. (Ցնցվելով): Իա՛, ի՞նչպես թե ազգ չեք ճանաչում։ Ոտքի է կանգնում և, մի զարմացական հայացք ձգելով Հրանտի վրա ոտից մինչև գլուխ, հեռանում է):

ՆՈՅԵՄԶԱՐ-․ (Շարունակ Ֆլորայի և Անահիտի հետ խոսում է: Անահիտին): Ասում են հայ օրիորդները ծայրահեղ ազգասերներ են։ Դո՞ւք էլ։

ԱՆԱՀԻՏ-. (Դրական և կտրուկ): Այո՛ օրիորդ։

ՆՈՅԵՄԶԱՐ-․ Ինչո՞ւ այդպես խիստ եղանակով ասացիք։

ԱՆԱՀԻՏ-. Որովհետև պարծենում եմ դրանով։

ՆՈՅԵՄԶԱՐ-. (Հեգնորեն ժպտալով)։ Կեցցե՛ք։(Դառնալով Ֆլորային)։ Գուցե դո՞ւք էլ, օրիորդ։

ՖԼՈՐԱ-. Չգիտեմ, այդ մասին դեռ չեմ մտածել։

ՆՈՅԵՄԶԱՐ-. Մեր Ժամանակում դեռ չե՞ք մտածել։ Հետաքրքրական է։