ՏԻԳՐԱՆ-. (Ուժգին քաշելով Հրանտի թևը): Լռելո՞ւ ես, վերջապես, թե՞ չէ։
ԱՐՏԱՇԵՍ-. (Մի անկյունից անհանգիստ դիտում է):
ՍԵՆԵՔԵՐԻՄ-. Ահա թե ինչ, ուրեմն դուք...
ՀՐԱՆՏ-. Մենք այդ բոլորը պիտի գցենք պատմության արխիվը և փոխարենը մեր պատերին պիտի կախենք աշխատավորի պատկերն՝ իր կոշտ ձեռներով և խորշոմած ճակատով։
ՆՈՅԵՄԶԱՐ-. (Անհանգիստ): Հրանտ։ Այդպես չի կարելի։
ՀՐԱՆՏ-. (Խիստ եղանակով): Հապա ի՞նչպես, երկար տարիներ մարդիկ մոլորեցրել են ժողովրդին, պահել են խավարի մեջ, մի՞թե բավական չէ։
ՍԵՆԵՔԵՐԻՄ-. Լսո՞ւմ եք, երիտասարդներ և օրիորդներ։ Լսո՞ւմ ես, Արտաշես։ Այդ տղան քո ընկերը չէ, սխալմամբ է մտել այստեղ։ Ո՞վ է մոլորեցրել, պարոն, ո՞վ...
ՀՐԱՆՏ-. Բոլոր այդ երևելիները, մեր պապերը, հայրերը, դուք, սերնդե սերունդ, համառ մոլեռանդությամբ։
ՍԵՆԵՔՐԵՐԻՄ-. Անահի՛տ, այդ ի՞նչ է ասում։
ԱՆԱՀԻՏ-. (Մոտենալով նորը): Հայրիկ, մի՛ վրդովվիր։
ԿԱՏԱՐԻՆԵ-. (Շփոթված): Այդ մարդը հյուրերին պատվել չգիտե։ Մի՛շտ վեճ։ (Գնում է խորքի դռներով):
ՆՈՅԵՄԶԱՐ-. (Մոտեցել է Արտաշեսին): Ես ցավում եմ, որ այդ կոպիտին հետս բերեցի։
ՖԼՈՐԱ-. (Շփոթված դիտում է մերթ մեկին, մերթ մյուսին):
ՍԵՆԵՔԵՐԻՄ-. (ճակատը շփելով): Այդպես չի կարող լինել։ Այստեղ մի թյուրիմացություն կա։ Մի՞տքս է թուլացել, թե՞ ականջներս լավ չեն լսում։ Բայց նա պարզ խոսեց, համարձակ, աներկյուղ։
ԿԱՏԱՐԻՆԵ-. (Ետ է գալիս խորքի դռներով): Ճաշը պատրաստ է։
ԱՆԱՀԻՏ-. Խնդրեմ, նստեցեք, պարոններ։ (Նոյեմզարին): Խնդրեմ, օրիորդ։
ՖԼՈՐԱ-. Ինձ ներեցեք։ Ցտեսություն։ (Գլուխ է տալիս և գնում է խորքի դռներով, մերժելով Կատարինեի թախանձանքը, որ դռների մոտ մի անգամ ևս աշխատում է նրան համոզել ճաշի մնալու):
