Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 6.djvu/500

թող իսկույն մի օրինակ արտագրի, հետս պիտի տանեմ։

ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Դժբախտաբար, գրագիրն արդեն գնացել է:

ԼԱԶԱՐ. Այդպես վա՞ղ։

ԽԱԼՖԱՅԱն. Յոթ ժամն է արդեն։

ԼԱԶԱՐ. (Բարկանալով): Այո , այժմ ծառայողները օրական ութ ժամից ավելի պարապել չեն ուզում։ О՜о, շատ են երես առել, գործի տերն այժմ տերը չէ, այլ ծառան, բանվորը։ (Թեթև լռություն): Լավ, թողեք վաղվան։ (Գրելիքը վերջացնում է, ցամաքեցնում, ծրարում և հասցեն գրում):
Ծառային կանչեցեք այստեղ։

ԽԱԼՖԱՅԱՆ. (Մոտենում է խորքի դռներին, բարձր): Ջահանգի՛ր։ (Պատասխան չստանալով): Այդտեղ չէ, երևի։ (Ավելի բարձր): Ջահանգի՛ր։

ՋԱՀԱՆԳԻՐ. (Բեմի ետևից): Համմե։

ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Եկ այստեղ։ (Հետ է գալիս):

(Բեմի ետևից լսվում է ջութակի և պիանինոյի նվագում):

ԼԱԶԱՐ. (Վեր է կենում): Ուղղակի անտանելի է դարձել մեր դրությունը։ Ամենքն ամբարտավանացել են, չեմ իմանում ո՞վ է մեծը, ո՞վ է փոքրը, մի խոսքով շունը տիրոջը չի ճանաչում։ Տես, տասն անգամ կանչում ես ծառային, չի գալիս։ (Բարկացած): Ջահանգի՛ր, Ջահանգի՛ր:

ՋԱՀԱՆԳԻՐ. (Շտապով գալիս է խորքի դռներից: Հագած է արխալուղ, վրեն պիջակ, մեջքին արծաթյա գոտի): Եկա, Լազը՛ր աղա։

ԼԱԶԱՐ. Ո՞րտեղ ես մնացել, անպիտան:

ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Անպիտան չեմ, Լազը՛ր աղա. փորձանք է պատահել։

ԽԱԼՖԱՅԱՆ. (Դադարելով պարապել): Ի՞նչ փորձանք։

ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Ձուկ ծախող Բալասիին սպանել են:

ԼԱԶԱՐ. Մեղ ինչ, որ սպանել են։

ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Մի՛ ասա, Լազըր աղա Բալասին շատ դարդիմանդ տղա էր, ամեն անգամ ձուկ առնելիս՝ ինձ մի ծխախոտ էր տալիս։

ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Ո՞վ է սպանել:

ՋԱՀԱնԳԻՐ. Իսկի կարելի՞ է իմանալ։ Մեր ժամանակներում