և ընկնում։ Մյուս չինովնիկը ուզում է ընկերոջս պաշտպանել, նրան էլ է հասցնում։ Մի խոսքով, երկուսիդ զորս դու պատվիրեցեր է անում ու դուրս գցում մագազինից։ Դե գնա, պարծեցիր, որ նրա նման որդի ունիս:
(Հուզված անցուդարձ է անում):
ԹԱՄԱՐ. Սամվելը տաքարյուն է, բայց զուր տեղը կռվողը չէ։ Երևի, մի վատ բան են ասել այդ չինովնիկները։
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Ինչ էլ որ լինի պատճառը, նրա արածն անզգամություն է:
ԼԱԶԱՐ. Եվ նյութական վնաս — այս է գլխավորը։
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Իսկի ոչ մի կոպեկ էլ չեմ ծախսիլ այս անգամ, որ նրան բանտից ազատեն։ Թող վերցնեն, ուղարկեն Արխանգելսկ։
ԼԱԶԱՐ. Եվ կուղարկեն։
ԽԱԼՖԱՅԱՆ.- Իհարկե, ռեցիդիվիստ է։
ԹԱՄԱՐ. (Ամենքը դեմ գրգռվելով) Բավական է, բայղուշներ մի լինիք որդուս գլխին։
ՍԵՐԺ. (Բեմի ետևում): Ասոծ կա, Լիզա, չեմ կարող, չեմ կարող։
ԼԻԶԱ. (Բեմի ետևում): Դե գնանք, լավ, գնանք։
ՏԵՍԻԼ 4
ՆՈՒՅՆՔ, ՍԵՐԺ և ԼԻԶԱ
ՍԵՐԺ (Գալիս է աջ կողմի դռներից: Խիստ նորաձև հագնված երիաասարդ է, թեթևսոլիկ ձևերով: Վերարկուով է, սպիտակ փողկապով: Մի ձեռքում բռնած է ջութակ պատյանով, մյուսում գլխարկը): Այո՛, գնանք, ինձ անհամբեր սպասում են։
ԼԻԶԱ. (Գալիս է Սերժի հետ միասին: Շքեղ հագնված օրիորդ է, գլխին գցած մի մետաքսյա վարդագույն ծածկոց): Ծառային հրամայիր կառք կանչել։
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. (Հեգնաբար) Օհո՜, էլի զուգվել եք։ Այդ ո՞ւր եք
գնում, գրաֆի թոռներ։
ԼԻԶԱ. Արբաթովների տն։
ՍԵՐԺ. Մենք հրավիրված ենք, ասոծ կա։
