չի կարելի, Մուրադ, մի ամիս է տնից դուրս չես գալիս: Գործերդ մնացել են անտեր: Ես մեն-մենակ ոչինչ չեմ կարողանում անել: Գրել-կարդալ չգիտեմ, հաշիվները խառնում եմ: Մենք կոտր կընկնենք, եթե դու ուշքի չգաս:
ԶԱՌՆԻՇԱՆ. Լսո՞ւմ ես, որդի:
ՋԱՎԱՀԻՐ. Երեխաներիս խնայիր:
ԿԱՐԱՊԵՏ. Գնանք, Մուրադ, գնանք, դուքան։ Ես եկել եմ քեզ տանելու, որ մի քանի հաշիվներ կան, վերջացնես, գնանք։
ՄՈՒՐԱԴ. (Քիչ խորհելուց հետո): Լավ, կգամ: Դու գնա, ես իսկույն կգամ։
ԿԱՐԱՊԵՏ. Անպատճա՞ռ։
ՄՈՒՐԱԴ. Անպատճառ։
ԿԱՐԱՊԵՏ. Շնորհակալ եմ։ (Գնում է աջ կողմի դռներով):
ՄՈՒՐԱԴ. (Զանռիշանին և Ջավահիրին): Լավ հեռացեք, թողեք ինձ մի քանի րոպե մենակ։
ԶԱՌՆԻՇԱՆ. (Ջավահիրին)։ Գնանք, աղջի. (Գնում է խորքի աջակողմյան դռներով):
ՋԱՎԱՀԻՐ. Գնանք։ (Գնում է խորքի աջակողմյան դռներով):
ՏԵՍԻԼ 8
ՄՈԻՐԱԴ, հետո ՍՈՆԱ
ՄՈՒՐԱԴ. (Մնալով մենակ, նստում է թախտի վրա և մի քանի վայրկյան մտածում: Հետո մի վճռական շարժումն է անում, վեր է կենում և մոտենում խորքի ձախակողմյան դռներին): Սոնա, բե՛ր այստեղ վերարկուս ու գդակս։
ՍՈՆԱ. (Գալիս է խորքի ձախակողմյան դռներով՝ Մուրադի ձմեռվա վերարկուն ու գդակը ձեռքին: Նրա քայլվածքը մեքենայական է, հայացքը սառը, անշարժ: Մեքենաբար բռնում է վերարկուն, որ Մուրադը հագնի):
ՄՈՒՐԱԴ. Լսիր Սոնա, ես գնում եմ խանութ, շուտով ետ կգամ։
ՍՈՆԱ. (Անտարբեր): Լավ։
