Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 7.djvu/343

ԱՐԱՐՎԱԾ ԶՈՐՐՈՐԴ

Երրարդ արարվածի սենյակն ու նույն կահ-կարասին

ՏԵՍԻԼ 1

ՆԻԳԱՐ և ԱՐՓԵՆԻԿ

Գալիս են ձախ կողմի դռնով: ԱՐՓԵՆԻԿ. Վերջապես աստված լսեց այս քան տարիների մեր աղերսանքներն ու մեզ ազատեց թուրքի լծեն։ ՆԻԳԱՐ. Սիրտս տրաքում էր այդ փոսի մեջ։ Մութ, խոնավ, մկներով ու որդերով լի։ Ինչ վատ բան է լույսից զրկվելը։ Տեր աստված։ (Հառաչելով մոտենում է լուսամուտներից մեկին): ԱՐՓԵՆԻԿ. Իսկ դրսի ձայները, Նիգար, ձայները։ Կարծես երկիրը քարուքանդ էր լինում մեր գլխի վրա։ Հրացանների պայթյունից երեխաներիս լացն անգամ չէր լսվում։ Ահ, սարսափելի էր, սարսափելի։ Երանի շուտով վերջանար այդ պատերազմը: ՆԻԳԱՐ. Ես բոլորովին չէի սարսափում։ Ես ցավում էի միայն, որ աչքովս չէի տեսնում՝ ինչ է կատարվում դրսում։ Գիտես, Արփիկ, եթե ինձ դուրս թողնեին ու ձեռքս զենք