ՏԵՍԻԼ 4
ՄԱԳԹԱՂԻՆԵ, ԱՐՏԱՇԵՍ, հետո ՊԵՏՐՈՍ
ԱՐՏԱՇԵՍ. (Համեստ հագնված, լուրջ, մտախոհ դեմքով մարդ է, մոտ հիսուն տարեկան): Պետրոսը տա՞նն է։
ՄԱԳԹԱՂԻՆԵ. Տանն է։
ԱՐՏԱՇԵՍ. Ասա նրան, որ ես այստեղ եմ։ (Նստում է և ծխախոտ է վառում)։
ՄԱԳԹԱՂԻՆԵ. (Գնում է աջ կողմի դռնով և շուտով վերադառնում է Պետրոսի հետ):
ՊԵՏՐՈՍ. Հըը՜, Արտաշ, ի՞նչ արին մեր խելոքները:
ԱՐՏԱՇԵՍ. Որոշեցին մի փոխառություն խնդրել։
ՊԵՏՐՈՍ. Ումի՞ց խնդրել։
ԱՐՏԱՇԵՍ. Պարիզաբնակ տաճկահայերից։
ՊԵՏՐՈՍ. Ինչքա՞ն։
ԱՐՏԱՇԵՍ. Մեկ ու կես միլիոն ֆրանկ։
ՊԵՏՐՈՍ. (Արհամարհանքով): Փե՛հ, դա ամեն մեկին մի գրվանքա ղոզհալվասու փող է...
ԱՐՏԱՇԵՍ. Ես կարծում եմ, այդ ակնավաճառներն այդքան էլ չեն տալ և ունին իրավունք չտալու։
ՊԵՏՐՈՍ. Կտան թե չեն տալ, մեզ համար միևնույն է. ինչ կասես, Մաղդաշ, հե՞։ (Աչքով նշան է անում կնոջը):
ՄԱԳԹԱՂԻՆԵ. (Խորհրդավոր ժպտալով): Իհարկե, միևնույն է։
ԱՐՏԱՇԵՍ. (Զարմացած նայում է նախ Պետրոսին, ապա Մագթաղինեին): Միևնո՞ւյնն է։
ՊԵՏՐՈՍ. Հրամանքս...
ԱՐՏԱՇԵՍ. Ի՞նչ է պատահել. հարստացե՞լ եք։
ՊԵՏՐՈՍ. Դեռ չենք հարստացել, բայց շուտով կհարստանանք։ (Հպարտանում է և նայում է Մագթաղինեին խորհրդավոր):
ՄԱԳԹԱՂԻՆԵ. Այն էլ ինչպե՜ս... (Ժպտում է):
ԱՐՏԱՇԵՍ. Երևի, հանքերդ ծախել ես։ Անգլիացիների՞ն։
