ՊԵՏՐՈՍ. Դե լավ, թող մի բաժակ պիվա խմեմ, ծարավ եմ:
ԺՈՐԺ. Լավ, նստիր հենց այստեղ։ Բայց վերարկուդ հագիր։ (Օգնում է վերարկուն հագնելու): Կոճկիր։ Այ, այդպես։ Նստիր ու ոտներդ թաքցրու սեղանի տակ։ Չշարժվես: (Նստեցնում է առանձին սեղանի մոտ` ավանսցենի կողմում):
ՊԵՏՐՈՍ. էս էլ ոտներս, դե ասա, որ պիվա տա։
ԺՈՐԺ. (Գարեջուր է պատվիրում սպասավորին, որ ոչ հեռու կանգնած ծիծաղում է Պետրոսի վրա):
ՍՊԱՍԱՎՈՐ. (Պետրոսի համար բերում է մի մեծ գավաթ գարեջուր):
ՊԵՏՐՈՍ. Դե դու ինձ մենակ թող, որ մտածեմ, թե ինչ պիտի ասեմ խնամուս։
ԺՈՐԺ. (Մոտենում է իր ընկերներին):
ՏԵՍԻԼ 11
ՊԵՏՐՈՍ և ԱՐՏԱՇԵՍ
ԱՐՏԱՇԵՍ. (Գալիս է ձախ կողմի դռնով, ուզում է նստել, բայց Պետրոսին տեսնելով, զարմանում է ու մոտենում նրան): Բահ, դու այստե՞ղ, ո՞ր քամուց։
ՊԵՏՐՈՍ. Քամի-մամի չկա, քեփս տվեց — եկա։ Թե ուզում ես, նստիր։
ԱՐՏԱՇԵՍ. (Նստելով): Այդ ինչո՞ւ ես վերարկուդ այդպես կոճկել ու կուչ եկել։
ՊԵՏՐՈՍ. Ցուրտ է։
ԱՐՏԱՇԵՍ. Դու մրսո՞ւմ ես:
ՊԵՏՐՈՍ. Հա, մի քիչ հարբուխ ունեմ։ (Կեղծ հազում է ու փռշտում):
ԱՐՏԱՇԵՍ. Դու ե՞րբ ստացար հարբուխ, մի երկու ժամ առաջ առողջ էիր։
ՊԵՏՐՈՍ. (Փռշտում է): Աշխարհիս բաներն էդպես են. մի ժամ առաջ առողջ էիր եզան պես, մեկ էլ տեսար տնգլփստան տվիր, կամ մի օր առաջ գրպանումդ քամիներ էին խաղում, մեկ էլ տեսար աստված միլիոններ ուղարկեց:
