ՆԱՏԱՇԱ. (Հանդիսավոր): Անսահման երջանիկ կզգամ ինքզինքս, ծանոթանալով իմ ապագա փեսայի ազնվազարմ ծնողին հետ:
ՊԵՏՐՈՍ. (Ոտքի է կանգնել չափազանց շփոթված): Ես քեզանից էլ ավելի երջանիկ եմ, որ է... Պյոտր Իվանիչ Մինթոև բակինսկի-գռոզնսկիյ նեֆթապռոմիշնիկ, նստիր, քե մատաղ:
ՆԱՏԱՇԱ. (Նստելով): Շնորհակալ եմ մեծապես:
ՊԵՏՐՈՍ. Այ, տղա, հրամայիր մի մազա բերի: Բուտերբրոդ կուզե՞ս:
ՎԱՐԻՉ. (Երեսը դարձնելով, ծիծաղում է):
ՆԱՏԱՇԱ. Ոչ, շնորհակալ եմ: Ես ծարավ եմ: (Լցնում է իր և Պետրոսի բաժակները):
ՊԵՏՐՈՍ. Խմիր, մատաղ, խմիր, (Ժորժին): Դու կարող ես գնալ, մենք զրույց կանենք:
ԺՈՐԺ. (Նատաշաին առանձին): Չմոռանաս խնդրածս: (Բարձր): Պապա, ես գնում եմ իմ ընկերոջ մոտ: (Գնում է կամարի ետև):
ՏեՍԻԼ 7
ՊԵՏՐՈՍ և ՆԱՏԱՇԱ
ՊԵՏՐՈՍ. Հրամանքդ, ի՞նչ տեղ ես սովորել հայերեն խոսելը:
ՆԱՏԱՇԱ. Ստամբոլում: Մարդս հոն շատ տարիներ դեսպան եղած է: Մենք ամերիկացիքս շատ կսիրենք հայ ազգ ու կջանանք անոր լեզուն սովրել: Իմ ուսուցիչ հայ միսսիոներ մը եղած է — Արտաքսոս Բունգուլտաշյան: Ձեր կենացը: (Խմում է):
ՊԵՏՐՈՍ. Այ շնորհակալ եմ, շնորհակալ եմ: (Խմում է): Մարդդ հիմա ի՞նչ տեղ է:
ՆԱՏԱՇԱ. Մարդ չունիմ: (Պետրոսի բաժակը նորեն լեցնում է):
ՊԵՏՐՈՍ. Խե՞:
ՆԱՏԱՇԱ. Հինգ տարի առաջ մարդս կլորվեց:
ՊԵՏՐՈՍ. Ո՞նց թե կլորվեց:
