թարաքամա, թրինգի, ուզուն-դարա։ Դու սիրո՞ւմ ես պարել։
ՆԱՏԱՇԱ. Օ՜օ, պաշտում եմ։ Կամենաք, ձեզ համար կպարեմ մի ռուսաց պար։
ՊԵՏՐՈՍ. Ուզում եմ, բայց ավելի լավ կլինի, որ կշտիցս չհեռանաս։ (Փորձի համար մի քիչ սեղմվում է Նատաշային):
ՆԱՏԱՇԱ. (Ինքն ես սեղմվելով Պետրոսին). Ո՛չ, ո՛չ, ես այնքան սիրեցի ձեզ, որ պետք է անպատճառ պարեմ։ Արդեն ոսկորներս պարում են։ (Շտապով վեր է կենում, նշան է անում խորքի երաժիշտներին մի ռուս կամ կովկասյան պար նվագելու և պարում է):
ՊԵՏՐՈՍ. (Ոգևորված ծափ է տալիս): Մաշալլա՜հ, մաշալլա՜հ աֆերի՛մ։
ՆԱՏԱՇԱ. (Մի քանի րոպե պարելով, նորեն նստում է և այս անգամ ինքն է սեղմվում Պետրոսին): Ահ, մինչև լույս պարեմ— չեմ կշտանալ։
ՊԵՏՐՈՍ. Ապրես, խնամի, ապրես, դու պարելում ուստաբաշի ես, Էլի քո կենացը։ (Ավելի է սեղմվում Նատաշային. կողմ): Ձեր արևը, կմշտելս գալիս է...
ՆԱՏԱՇԱ. Thank you very much. (Խմում է):
ՊԵՏՐՈՍ. էդ ի՜նչ ասացիր։
ՆԱՏԱՇԱ. Թենքիու վերի մեոչ, կնշանակե շատ շնորհակալ եմ, թենքիու վերի մեոչ...
ՊԵՏՐՈՍ. Հա՜ա. ես կարծեցի ուզում ես ասել մին պա՞չ...
ՆԱՏԱՇԱ.. Մին պա՞չ։ Ուզում ե՞ք, պաչեցեք։ (Երեսը մոտեցնում է Պետրոսին): Մենք, ամերիկուհիքս սիրում ենք պաչվել...
ՊԵՏՐՈՍ. (Ուրախացած): Ա՜յ, օրհնվի ձեր ազգը։ (Շրթունքներն անձեռոցիկով սրբելով, ամուր համբուրում է Նատաշային): Ուխա՜յ...
ՀԱՃԱԽՈՐԴՆԵՐ. (Ծիծաղում են և աղմկալի ծափահարում): Բրավո՜, բրավո՜...
ՊԵՏՐՈՍ. (Շփոթված ետ է նայում) ։ Էդ ի՞նչ էր։
ՆԱՏԱՇԱ. Ոչինչ, ոչինչ, ուշադրություն մի դարձնեք։ Ներեցեք, միստեր Մինթոև, դուք քանի՞ տարեկան եք։
