Էջ:Shirvanzade, Collection works, vol. 7.djvu/8

Այս էջը հաստատված է

ՏԵՍԵԼ 1

ՄԵԼԱՆԻԱ ԵՎ ԳԱՐԵԳԻՆ

ԳԱՐԵԳԻն. (Վարագույրը բարձրանալիս պատշգամբից իջնում է ձեռքին ափսեներ,

դանակ, պատառաքաղներ և այլն: Սկսում է դարսել սեղանի վրա: Շատ մաքուր հագնված երիտասարդ է, սափրած երեսով և բավական կիրթ ձևերով): Մելանիա, ես սեղանը կամաց-կամաց պատրաստում եմ:

ՄԵԼԱՆԻԱ. (Կանգնած է բեմի ձախ անկյունում և նայում է հեռու, դեպի ձախ: Թեթև ամառային մաքուր հագուստով երիտասարդ կին է, գլուխը բաց: Առանց Գարեգինի կողմը նայելու): Լավ ես անում: (Մի փոքր ժամանակ լռության):

ԳԱՐԵԳԻՆ. (ԻՐ գործով զբաղված): Այդ ո՞ւր ես նայում:

ՄԵԼԱՆԻԱ. Ժայռերին:

ԳԱՐԵԳԻն. (Առանց իր գործն ընդհատելու): Գրազ կգամ, որ սարի այծն էլի այնտեղ է:

ՄԵԼԱՆԻԱ. (Երեսը դարձնելով Գարեգինին): Մի համարձակվիր անքաղաքավարի խոսել երիտասարդ տիկնոջ մասին: Ես նրան շատ եմ սիրում: (Երեսը դարձյալ դեպի ձախ է դարձնում):

ԳԱՐԵԳԻՆ. Բան ասաց. «Շատ եմ սիրում»: Կարծես, այնպիսի տիկնոջ կարելի է չսիրել: Բայց էլի կասեմ, որ նա սարի այծ է, ամեն օր բարձրանում է քերծերի գլուխը: (Սկսում է հանդարտ երգել): «Յար ուզեցի, չգտա, սերը կերավ իմ սիրտը…»:

ՄԵԼԱՆԻԱ. Ահա նա, սպիտակ շալը գլխին, երկայն փայտը ձեռքում, բարձրանում է...

ԳԱՐԵԳԻՆ. «Գիշերները քուն չունիմ,

«Բայղուշի պես բուն չունիմ:

«Ե՛կ, նազելի, նազելի...»:

ՄԵԼԱՆԻԱ. Նա մի քար վերցրեց, գլորեց ցած, նայում է դեպի ձորը:

ԳԱՐԵԳԻՆ. «ճամփին ծլած ծաղկի պես,

«Թառամում եմ մեն-մենակ…»: