Քրիստափոր Միքայելյանը «Новое обозрение» լրագրի սրբագրիչն էր։ Մի օր նա ինձ ասաց, թե դաշնակցական կուսակցության կարգադրությամբ պիտի գնա Ժնև «Դրոշակ»-ի խմբագրումն իր վրա վերցնելու և ինձ էլ առաջարկեց աշխատակցել։ Ես մերժեցի։ Այնուհետև նա դարձյալ մի քանի անգամ նույն առաջարկությունն արավ։ Ես շարունակ մերժում էի առանց պարզաբանելու իմ մերժումը։ Վերջապես նա գնաց Ժնև և չեմ հիշում՝ որքան ժամանակ անցած՝ ժամանակավոր վերադարձավ Կովկաս «Դրոշակ»-ի և առհասարակ կուսակցության համար դրամ ժողովելու նպատակով։ Մի օր փողոցում մեր մեջ տեղի ունեցավ հետևյան դիալոգը, որ այսօր հիշում եմ բառ առ բառ․
— Գրի՛ր, Շիրվան, մի մերժիր, քո անունը կարևոր է մեզ համար։
— Չեմ կարծում, որ իմ անունը կարողանա օգուտ բերել գործին։
— Ինչո՞ւ։
— Որովհետև նա գրական անուն է ոչ քաղաքական։
— Մեզ էլ հենց քո գրվածքներն են հարկավոր։
— Այն գրվածքները, որոնք ներշնչված կլինեն ձեր կուսակցության ոգով, այնպես չէ՞։
— Այո, իհարկե։
— Ճիշտ այդ է, որ ես չեմ կարող անել։
— Պատճա՞ռը։
— Գրողը պարտավոր է գրել այն, ինչ որ ինքն է կամենում, և ոչ թե ուրիշների թելադրածը։
Քրիստափորը մի քանի վայրկյան խորհեց, ապա հառաչելով արտասանեց․
— Ահ՜, Շիրվան, Շիրվան, դու անուղղելի ես, մի՞թե ավելի պատվաբեր չէ, որ գրողն իր գրիչը նվիրի մի սուրբ գործի, քան իր քմահաճույքին։
— Քրիստափոր, եթե դու գրողի հոգու, զգացումերի ու խղճի թելադրանքները համարում ես քմահաճույք, ապա չգիտեմ ինչպես կարող են մեր մտքերը հաշտվել իրարու հետ։ Բացի դրանից, դու դաշնակցության որդեգրված գաղափարը հռչակում ես սուրբ։ Ես էլ մի ժամանակ այդպես
