կլոր գդակ, որ խախալի էր նման։ Իսկ երկայնավիզ, մաքուր սրբած կոշիկները փայլում էին հայելու պես։
Ես մտքումս պարծենում էի բարեկամովս, երբ տեսնում էի, թե ինչպես նա, ձեռները մուշտակի թևերի մեջ խոթած, մտնում էր եկեղեցու գավիթը։ Այդ ժամանակ նրա քայլվածքը բոլորովին տարբեր էր սովորականից, հանդարտ, ծանր և հանդիսավոր։ Աջ ու ձախ իր ծանոթներին բարևում էր հպարտ, որպես վայել էր սեփական արժանապատվությունը զգացող մի նշանավոր քաղաքացու։ Իսկ իմ անվստահ բարևներին հազիվ պատասխանում էր խախալի թեթև շարժումով։ Կիրակի օրերը ես չէի համարձակվում նրան մոտենալ, վախենալով շարժել նրա զայրույթը։
Այդպես էր իմ խնամատարը։
Մի օր հանկարծ Կարկուտ Գասպարը չքացավ և ամբողջ մի շաբաթ չերևաց մորեղբորս արհեստանոցի առջև։ Վերջին անգամ նա ինձ լիովին ապահովել էր ասելով.
— Տեղդ «Ցեսարևիչ»-ի վրա պատրաստ է հա, դու էլ պատրաստ կաց։
Հարցրի մորեղբորս, ասաց թե Գասպարը հիվանդ պառկած է տանը։
— Ես կգնամ նրան տեսնելու,— ասացի ես, վախենալով՝ մի գուցե տեղս «Ցեսարևիչ»-ի վրա կորցնեմ։
— Լավ էլ կանես,— համաձայնվեց քեռիս,— բարեկամը բարեկամին ձախորդ օրերին է հարկավոր։ Ասենք Գասպարը մի քիչ օյինբազ մարդ է, բայց չեմ կարծում, որ սուտ է հիվանդացել։ Գնա, Ալեքսան, գնա տես։ Ինձանից էլ բարևիր նրան։ Ասա, թող շուտ առողջանա, չոլախ Բախիշը Սաղյանի լավ գինի է ստացել, բարեկենդանն էլ մոտենում է...
Ես, առանց հետաձգելու, վազեցի խնամատարիս տունը։ Ահ, երանի չգնայի, գոնե այդ օրը։
Նա ապրում էր քաղաքի հին արվարձաններից մեկում, մի շատ նեղ փողոցում, սեփական տանը։ Ես մտա մի փոքրիկ, կեղտոտ և խոնավ գավիթ՝ լի տնային թռչուններով, շներով ու կատուներով։ Շներն ու կատուներն ուշ չդարձրին ինձ վրա, հավերը կչկչալով ցրվեցին այս ու այն կողմ, իսկ մի
