լսողներից առաջ ինքն էր ծիծաղում։ Ես չէի սիրում այդ երիտասարդին, նրա լեզուն կեղտոտ էր, ինչպես և ինքը մարմնով։
Ավելի հետաքրքրական էր մյուսը։ Նրա անունն ու ազգանունը այսօր էլ միտս է. Սերգեյ Պոլիկարպովիչ Դրյագին։ Նա մոտ քառասուն տարեկան մի տղամարդ էր՝ կանաչ-դեղնագույն դեմքով, նոսր մազերով և ցանցառ մորուքով։ Հաճախ նրանից օղու հոտ էր փչում։ Նա երբեք չէր խոսում ոչ ոքի հետ։ Առաջ ես կարծում էի, թե նա ամենքի հետ կռված է, բայց հետո տեսա, որ նույնիսկ Համբարձում-բեգի հետ չի խոսում։ Առավոտները նա ատյան մտնելիս մի քանի վայրկյան կանգ էր առնում դռների առջև, նայում էր մի տեսակ երկչոտ հայացքով աջ ու ձախ, արագ քայլերով մոտենում էր գրասեղանին և արագ նստում իր տեղը։ Եվ գլուխը կրծքին թեքած գրում էր ու գրում մինչև պաշտոնավարության վերջը, տեղից չշարժվելով։ Գրելիս նա մերթ ընդ մերթ կանգ էր առնում, կրծում էր գրչի կոթը և բարկացած թքում հատակի վրա։ Նրա բոլոր գրչակոթները կրծոտած էին մինչև կեսը։ Մի քանի անգամ փորձեցի խոսել հետը գիտենալու համար արդյոք հա՞մր է։ Նա աչքերը պլշում էր, նայում էր երեսիս ապուշի պես, ապա ժպտում էր և նորեն գլուխը կրծքին թեքելով՝ շարունակում էր իր գործն ինչպես մի լարված մեքենա։ Եվ գրում էր այնպես, ինչպես սինեմային էկրանի վրա, խոշոր տառերով և արագ։
Դրյագինը ոչ միայն չէր խոսում, այլև խուսափեմ էր ամենքից։ Կարծես նա միակ առողջ մարդն էր, որ ընկել էր բորոտների շրջանը։ Երբ որևէ մեկը փորձում էր նրա հետ կատակ անել, իսկույն տեղից վեր էր թռչում կարիճից խածվածի պես, ձեռն ուժգին զարկում էր սեղանին, դարձյալ առանց մի բան արտասանելու և նորեն նստելով՝ սկսում էր գրել, գրել, անվերջ գրել։ Նա առնվազն երեք անգամ ավելի թղթեր էր արտագրում, քան ես։ Նրա ձեռագիրը մաքուր էր։
Ամենակարևոր թղթերը նրան էին տալիս արտագրելու, նույնիսկ ատյանի ուրիշ բաժանմունքներից։
Այդ զարմանալի մարդն իր լռությամբ ու մռայլությամբ ինձ մի տեսակ երկյուղ էր ներշնչում։ Կարծես նա մի անբան գազան էր, մի օր պետք է հարձակվեր մեկի վրա։ Եվ թվում էր
