— Ո՛չ, ո՛չ,— գոչեց մայրը հուսահատ ձայնով,— մեր զավակը կործանվում է, ասա, ի՞նչ պիտի անել...
Գիտեի՞...
— Պապա՛,— ասաց հիվանդը մի երեկո, հանկարծ արթնանալով մղձավանջից,— ինձ վրա հույս մի դնիր, ես կորած մարդ եմ։ Եթե առողջանամ անգամ, դարձյալ քեզ օգնել չեմ կարող։
Ի՞նչ պատահեց, ի՞նչպես նա այդքան պարզ ու պայծառ զգաց իր գլխին եկած չարիքը։
Այդ օրն եղավ ամենաթշվառն իմ կյանքում։ Նա գիտեր, որ ես տառապում եմ, բայց մի՞թե չգիտեր, որ ինձ համար թանկ էր ոչ նրա օգնությունը, այլ առողջությունը, միմիայն առողջությունը, թեկուզ նա լիներ վատթարագույնն աշխարհի բոլոր զավակներից։ Ես չգիտեի անձայն արտասվել։ Արցունքը խեղդում էր ինձ, ես հեծկլտում էի երեխայի պես։ Շատ անգամ գիշերները բաց էի անում ննջարանիս լուսամուտը — գլուխս դուրս էի բերում դեպի գավիթ և այնպես էի լալիս։ Ես չէի ուզում, որ հիվանդը կից սենյակից լսե իմ ձայնը։
Մենք ամեն կերպ աշխատում էինք թաքցնել նրանից մեր վիշտը, բայց այդ անհնարին էր, գոնե ինձ համար։ Կապարյա ծանրությունն ընկել էր սրտիս վրա, ճնշում էր, ճնշում, և ես միայն և միմիայն հեծկլտանքով կարող էի կրել այդ ծանրությունը։ Ես սիրում էի Արմենին հոգույս ամբողջ կարողությամբ, որովհետև նա խելոք էր, որովհետև նա ժուժկալ էր, բարոյական, մաքուր ինչպես նորեկ ձյունն Արագածի գագաթին։ Մտավորապես նա զարգացած էր ավելի, քան իր տարիքն էին թույլ տալիս։ Նա խորապես հավատում էր սոցիալիզմի վերջնական հաղթությանը և մարդկության մերձակա երջանկությանը։
Ես ողբում էի ոչ միայն որդուս թշվառությունը, այլև կնոջս տանջանքը, և ավելի, քան իմը։ Խեղճ կին. ի՞նչով կարող էի նրան մխիթարել։ Իր գոյության ամբողջ իմաստը նա պարփակել էր երեք զավակների և միայն նրանց մեջ։ Նրանց ապագա երջանկության հավատով էր նա ստոյիկյան համբերությամբ կրել կյանքի դառնություններն ու հայ գրողի
