Տեր-Սարգսյանը չի զգում, թե իր վարմունքը վիրավորել է այդ ինքնասեր մարդուն։
— Ե՞րբ պիտի տաք այդ պարտքը,— հարցնում է Տեր-Սարգսյանը։
— Երբ փող կունենամ։
— Բայց ե՞րբ կունենաք փող,— շարունակում է Տեր-Սարգսյանը, հետզհետե վրդովվելով։
— Չգիտեմ։
— Ինչպե՞ս թե չգիտեք․․․
— Այո՛, ինձ հայտնի չէ, թե Րաֆֆին երբ փող կունենա, բայց անշուշտ կունենա։
— Ինչպե՞ս թե չգիտեք...
— Դուք դարձյալ ձեր փողերը կստանաք մինչև վերջին կոպեկը։
— Բայց ե՞րբ, ե՞րբ,— գոչում է Տեր-Սարգսյանը, բոլորովին համբերությունը կորցնելով։
— Մի՛ չարանաք։
— Այդ անտանելի է...
— Դուք ձեր փողերը կստանաք մինչև վերջին կոպեկը։
— Դուք ինձ կատաղեցնում եք...
— Ես ձեր պարտքը կտամ։
— Համբերությունս կտրվեց...
— Մինչև վերջին կոպեկը...
— Տո մարդ աստծո, ես տրաքվեցի, դուք էլ բարկացեք, հայհոյեցեք, որ սիրտս մի քիչ հովանա էլի,— գոչում է Տեր-Սարգսյանը միանգամայն կատաղելով։
Րաֆֆին ժպտում է, Տեր-Սարգսյանը մնում է չարացած։
Նույնքան նա արտաքուստ սառն էր և՛ զվարճության ժամանակ, եթե շրջանը ամենամոտիկ բարեկամներից չէր բաղկացած։ Մի օր տասը-տասնհինգ հոգի, մի խումբ կազմած, Օրթաճալում զվարճանում էինք։ Մինչդեռ ամենը երգում էին, խմում էին և աղմկում, մինչդեռ հսկայամարմին Աղայանցը, տասնուհինգ տարեկան պատանիի պես, թռչկոտում էր, Րաֆֆին ծանրուբարակ նստած, հանդարտ խոսում էր և նորահարսի պես ծիծաղում։ Ամբողջ ժամանակ նա նստած էր միևնույն տեղը, վերարկուն հագին, գդակը գլխին, այնպես որ կարծես
