— Ի՞նչպես։
— Երբ ծառաս մի օր ինձ պատմեց այդ բանը, իմ մեջ իսկույն կասկած ծագեց։ Ես հրամայեցի նրան, որ ցույց տա ինձ այն օղեվաճառին։ Գնացի նրա մոտ։ Սկզբում օղեվաճառը չկամեցավ ոչինչ ասել, բայց ես խնդրեցի, որ «լոթիանա» ցույց տա սրիկաներին։ Խոստացա ոչ միայն ոստիկանությանը չմատնել, այլ մինչև անգամ փող էլ նվիրել նրանց։ Մի երեկո օղեվաճառը ինձ մոտ բերեց երկու կարմրադեմ առողջ կինտոներ և ասաց. «սրանք են լոթիքը»։ Կինտոները ժպտացին, ասելով․ «աղա, էս մեկը բախշի»։ Ես հիացա նրանց կազմվածքով և, մի տասը ռուբլիանոց նվիրելով, բաց թողեցի, հավատացնելով, որ ես ոչ միայն փողերով լի սնդուկ չունեմ, այլ երբեմն ինքս էլ ուրիշների սնդուկների վրա արշավանք գործելու չափ կարիք եմ զգում...
Գիշերային հարձակումից հետո շատ հայ կտրիճներ առաջարկում էին Րաֆֆիին գիշերները հերթով պահապան կանգնելու նրա դռների մոտ։ Նա բավականացավ միայն մի մշեցու առաջարկությամբ, որ այնուհետև ամեն անգամ քնում էր նրա նախասենյակում։
Րաֆֆին վախկոտ մարդ չէր, ընդհակառակը, նրա կյանքի անցյալը լիքն էր վտանգավոր արկածներով։ Նա մեն-մենակ շատ անգամ էր ճանապարհորդել Պարսկաստանի խորքերում և պատահել էր, որ գիշերները ընկել էր ավազակների բները և ազատվել։ Այսպես, նա պատմում էր, որ մի անգամ, տռևտրական գործերով ճանապարհորդելիս, գիշերը իջևանում է մի ավազակապետի տանը, առանց իմանալու, թե ուր է իջևանում։ Տանտերը ընդունում է նրան սիրով, բայց ագահ աչքերով չափում է նրան ոտից մինչև գլուխ։
— Դուք վաճառակա՞ն եք,— հարցնում է նա։
— Այո,— պատասխանում է Րաֆֆին։
— Չե՞ք վախենում մենակ ճանապարհորդել։
— Ի՞նչ կարող են ինձ անել։
— Կարող են ձեր գէուխը սոխի պես թռցնել և ձեզ կողոպտել։ Երևի դուք փող ունե՞ք։
— Ունեմ, բայց ինձանից փող խլելը հեշտ բան չէ։
