ուղեկիցներից մեկը կամավոր էր, իսկ մյուս պատանին՝ նրա որդին, որ նույնպես կամավոր էր։ Պատանին հիվանդացել էր։ Հայրը տանում էր նրան Իգդիր բժիշկներին ցույց տալու և վշտացած էր, որ ստիպված է կռվի դաշտը թողնել, թեև ժամանակավոր։
Հաղորդելով մեզ մի քանի հետաքրքրական տեղեկություններ, ծերունին մտրակեց ձիուն և չքացավ ձյունի փոշու մեջ։
X
Իրիկնադեմ է։ Այլևս արեգակը չի երևում։ Նա թեքվել է դեպի մուտքը և թաքնվել ամպերի տակ։ Կարծես շատ Էր տաքացնում մեզ իր անզոր ճառագայթներով և հոգնեց։
Մոտենում ենք Դիադինի վերելքին։ Խորը ձորի մեջ ենք։ Աջ ու ձախ լեռներ են, որոնց բութ գագաթներից մեկ-մեկ ցած է հոսում թանձր մշուշը։ Երևի նա շուտով կծածկի մեզ։
Մեր ձիերը վաղուց են ուժասպառ եղել։ Այնպես, որ նրրանց ոտքերը ծալվում են լեռան տակ և հաճախ սայթաքում։ Երբեմն ընկնում են և իսկույն վեր կենում մտրակի կատաղի հարվածների տակ։
Դեպի աջ ձորի խորքում, ավելի հեռու, լեռան թեքվածքների վրա նշմարվում են ինչ-որ սև, չարագուշակ կետեր։ Քանի օր առաջ ենք գնում, այնքան նրանց թիվն ավելանում է։
— Տեսնո՞ւմ եք,— հարցնում է ինձ կազակ օֆիցերը։
— Ի՞նչ է այդ։
— Դիակներ են,— արտասանում է զինվորականը անտարբեր։
— Թուրքերի՞։
— Քրդերի։
— Ուրեմն այս ձորի մեջ է տեղի ունեցել Դիադինի ճակատամարտը։
— Ճիշտ այստեղ։
— Դուք երևի մասնակցել եք։
— Այո։ Ես մասնակցել եմ տասնուերեք ճակատամարտերում։
