— Թուրքին և քուրդին։
Մեր տեսակցության ժամանակ ներկա էր գեներալի շտաբի գլխավոր գնդապետ Լ.֊կին։ Այդ մարդը կրկնում էր բոլորը, ինչ որ ասում էր իր մերձավորը։
Փորձեցինք կատարել առևանգված Գյոզալի հոր և եղբայրների խնդիրը զենքի մասին։
— Այդ մարդկանց հրացան տալը միանգամայն ավելորդ է,— մեջ մտավ իսկույն ևեթ գնդապետը։
— Ինչո՞ւ։
— Որովհետև այդ աղջիկը սիրահարված է իրեն առևանգող քրդի վրա։ Նա իր կամքով էր փախել Իսայի հետ։
— Ո՞վ ասաց ձեզ։
— Ինքը քուրդը։
— Եվ դուք հավատո՞ւմ եք այդ բանին։
— Ինչո՞ւ չպիտի հավատալ։ Քուրդն ասում է. «Կանչեցեք աղջկան և հարցրեք. եթե նա չխոստովանի, որ ինձ սիրում է, ես ձեռք կվերցնեմ նրանից»։
— Դուք հարցրե՞լ եք աղջկան։
— Դեռ ոչ։
— Գիտեք, պարոն գնդապետ, երբ մի քուրդ առևանգում է հայ աղջկան, մահվան սպառնալիքով ստիպում է նրան ասել, որ սիրահարված է իր առևանգողի վրա։ Եթե չասի, քուրդը կսպանե նրան։ Այս բանը, երևի, ձեզ հայտնի չէ։
— Այսպես թե այնպես,— վճռեց գեներալը,— ես հայերին զենք տալ չեմ կարող...
Մեզ մնում էր հրաժեշտ տալ գեներալին։
Վերադառնալով մեր կացարանը, տեր-Նիկոլին գտա զվարթ տրամադրության մեջ․
— Հարիսա կերա,— ասաց նա, ձեռով շփելով իր փորակապը, որ բավական բարձրացել էր։
— Ո՞րտեղ։
— Այ, այս տան ներքին հարկում։ Այնտեղ մի հայ ընտանիք կա, եփել Էր, ինձ էլ մեծարեց։
— Մենակ։
Պատվիրեցի, որ վաղն առավոտյան պատրաստեն ամենքիս համար։
