Այս էջը հաստատված է
Ծովափ։ Վերջալույսը հրդեհել է հորիզոնը։ Ծովը խաղաղ է, եզերքին, քարի վրա նստած է ծերունի նավավարը խիստ հաճելի դեմքով, սպիտակահեր և ծխում է։ Հեղինեն, աջ ձեռքով հենված նավակի քթին, մտածկոտ դիտում է հեռուն` սպիտակ լայն շղարշը ուսերին գցած։
ՆԱՎԱՐԱՐ․― (Մի պահ լռությունից հետո)։
Ուզո՞ւմ ես, ափով կթիավարեմ,
Լողանք մինչև գյուղ։ՀԵՂԻՆԵ․―
Մի գուցե մրրիկ, հողմ կամ հորդ անձրև Երկինքը թափի։ Արևն էլ ծածկե թուխպերը տձև, Մռայլից շշմած չհասնենք ափի․․․ Ես ծով եմ մտնում առաջին անգամ
Ու սարսափ կզգամ։ՆԱՎԱՐԱՐ․― (Մոտենալով)։
Անհեթեթ խոսքեր արևի մասին։ Երկնային փառքով ծովին է հասել Ու կմտնի մայր Եվ կառնե դադար կյանքն հարախռով, Կյանքը նենգ, պատիր, Կյանքը անգորով,
Դու լսիր ծերիս ու վախն ատիր։ՀԵՂԻՆԵ․―
