ԾԵՐՈԻԿ.— (Քմծիծաղ) Առաջինը երևում է, համաձայն եմ, իսկ երկրորդը ինձ դուր չի գալիս։
ԾԾՄԱՅՐ.— Ի՜նչ արած, ձևը այդ է։ Դժբախտությունը նրանումն է, որ ոչ մի կերպ չեմ հաշտվում իմ վիճակի հետ։ Տխուր է, գյուղի կարոտը մաշում է ինձ։ Գիշերները չեմ քնում, այս գիշեր էլ այնպես տխուր էր, նստեցի պատուհանի վրա ու մտքով սլացա գյուղ։ Թվաց, թե լսում եմ քնած անապատի մշշոց. մեր դրացու գամփռը հաչեց մեկի վրա, աքլորները ձայն տվին իրար, վազեց մեկը փողոցով․․․ հասավ ինձ քաղած խոտի անուշ բուրմունքը, արբեցրեց ու ես կարծելով թե տանն եմ, սկսեցի բարձր ձայնով երգել։ (Աչքերն է սրբում) Երեխան քնից սարսափահար զարթնեց, լաց եղավ․․․ ինձ անարգեցին, որ մյուս անգամ չհամարձակվեմ հիմարանալու․․․
ԾԵՐՈՒԿ.— (Կարեկցորեն) Տանը ի՞նչ ունես։
ԾԾՄԱՅՐ.— Սկեսրայր, սկեսուր, մի տագր, երկու հարսնացու տալ և մի 8-9 ամսական տղա, ամուսինս էլ զինվոր է գնացել հեռու երկիր։ Գրում է, որ գարուն, ամառ ձյունը չի հալվում սարերի գագաթից:
ԾԵՐՈՒԿ.— (Ծիծաղում է սրտանց) Թու, սատանի ճուտ, չի՞ հալվում։
ԾԾՄԱՅՐ.— Հա, ապրում են զարմանալի մարդիկ. խաչակնքում են, մեծ-մեծ եկեղեցիներ ունեն, բայց ռուս չեն։
ԾԵՐՈՒԿ.— (Հրճվում է) Թու, սատանի ճուտ, խաչակնքում են ու ռուս չե՞ն։
ԾԾՄԱՅՐ.— Կանայք ճակատներին շատ ոսկի դրամներ են հագնում․․․ սև մազերով են, սև աչքերով․․․
ԾԵՐՈՒԿ.— (Հրճվանքին չափ չկա) Թու, սատանի ճուտ, ոսկի են հագնում․․․ (Հանդարտվելուց հետո) Հող ունե՞ք։
ԾԾՄԱՅՐ.— Շատ քիչ․․․ Ինձ տագրս օր չէր տալիս, ասում էր ապրիր հետս։ Հազիվ կերակրվում ենք, ասում էր, հնարավորություն չկա, ասում էր, կարգվել մինչև եղբորս գալը, ասում էր, կապրենք միասին, ես քեզ մի դեյրացու, ասում էր ու տիրացուի կնոջ պես մի գլխի շալ կգնեմ, ասում էր․․․
ԾԵՐՈՒԿ.— (Զարմացած) Ինչո՞ւ չհամաձայնվեցիր։
ԾԾՄԱՅՐ.— Ես վախենում էի նրանից, նա վատ գրքեր էր կարդում, ասում էր․․․ (Սաստիկ ծիծաղում է) աշխարհը կլոր է ձմերուկի նման, օղի չէր խմում. չէր խաչակնքում․․․
ԾԵՐՈՒԿ.— (Սաստիկ զայրացած) Թու, սատանի ճուտ։
ԾԾՄԱՅՐ.— (Ծիծաղով) Ասում էր, որ ինքն էլ, ես էլ, նույնիսկ գյուղի քահանան՝ պոչ ունենք, առաջ կապիկներ ենք եղել ասում է (Թուլանամ է ծիծաղից):
ԾԵՐՈՒԿ.— Թու, սատանի ճուտ, անպատկառ:
