Էջ:Shushanik Kurghinyan's Collection works.djvu/8

— Պապ, այ պապ, ո՞վ է այդ ծիլը,— մի օր անհամբեր հարցրեր վարդենին։

— Վարդենի է, աղջիկս,— պատասխաներ ծերուկը,— հեռու տեղի, տաք երկրի վարդենի․․․

— Մի՞թե․․․ Է՛հ, պապիկ, կեղծավորի մեկն ես եղել դու․ հեռու տեղից եկածի համար, որ խելքդ կորցնես, վայ կգա քո պարտեզի գլխին։

— Մի մեղանչիր, վարդենիս, եթե նրան ես հոգ չտանեմ, կթառամի, քեզ ի՞նչ շահ, թող ծլի, ծաղկի, ապրի,— ասաց պարտիզպանը։

— Կթառամի․ հա՛, հա՛, հա՛. ինչո՞ւ ես չթառամեցի։

— Դու քո հայրենի հողումն ես, կարոտը չի մաշում քեզ, կարոտը չի կրծում սիրտդ,— ասաց պարտիզպանն ու հեռացավ։

— Կարոտը․․․,— զարմացավ վարդենին ու բերանը բաց մնաց։

— Ու՞ր ես նայում զարմացած,— շշնջաց խանդոտ սոխակը և սկսեց շուրջը դիտել։

— Այ այն փոքրիկ ծիլին, որ չթոշնի կարոտից,— ծիծաղեց վարդենին,— դու կյանքումդ լսե՞լ էիր մի այսպիսի դատարկ բան։

— Ես լսած չեմ, զգացել եմ, սիրելիս,— դայլայլեց սիրահար թռչունը և կուրծքը դեմ տվեց վարդենու սուր և անսիրտ փշերին։

1903 թ․

6. ՃՆՃՂՈԻԿԸ

Սիրուն հարսը հաց էր փռում մաքուր բակում փռած փսիաթների ու տնագործ ջեջիմների վրա։

— Երթանք կտցենք,— ասաց մի ճնճղուկ իր բարեկամներին, որոնք թառած բարդու ճյուղերին նայում էին «թաժա» հացերին ու թքերը կուլ տալիս։

— Ես շատ եմ սիրում վարդագույն բշտիկները կտցել,— ասաց մի ջահել ճնճղուկ,— այնքան բարակ են լինում այդ բշտիկները, որ իսկույն հալչում են բերանումդ։

— Իսկ ես հաստլիկ եզներն եմ սիրում,— պատասխանեց մյուսը։

— Դե՛հ, լավ, լավ,— սաստեց ամենահասակավորը․ դատարկ խոսքերի ժամանակ չէ, հարձակվենք խմբով, առանց վայրկյան կորցնելու և մի լավ կշտանանք, ամեն օր «գետը գերան չի բերի»։ Եթե հարսը մեզաշնից մեկն ու մեկին հալածե, մյուսներդ օգտվեցեք հանգամանքից կշտանալու․ իրար մոտ կանգնեցեք ու խելքներդ գլուխներդ պահեցեք։

— Հե՜լ, հե՜լ, հե՜լ,— ճոճվում էր օդում սիրուն հարսի ճերմակ ձեռքը։

— Մի տեսեք անպիտանին, կարծես մեր լեզուն հասկանում է,— զայյրացավ մի ճնճղուկ։