ԼԲ
0՜, վերր առ ՛ճակատդ, վեր ալքերդ որ ձեոքովս փակե մ զանոնք,
Սանդ մի՜ առներ, Կարմի՜րն է, Կարմիրն է, Կարմիրն ահեղ
արքունին։
Ես իմ գլխիս ծածանող վարշամակս վա՛ր քաշեցի,..
Կանգ ւքք՜ առներ, ի՜նչ օգուտ կար մեր անօգուտ հառաչեն։
ԼԳ
Իմ քնարս ցավերուս հետ մամանակով արյո՜ւն լացավ,
Այսուհետև լացը կատե՞մ, դուն ես միայն իմ Ոգին,
Փառապանծ ես և մարտաշունչ, ես իշխանդ եմ և դերիդ,
քու ձևերդ էր որ պաջտվեցավ Ելլադայի փառքերեն...
ԼԴ
Հովին ձայնը շեփոր մըն է որ կհնլե հեոոլներեն,
Անտառները ոտքի ելան պատերազմի վաշտերու պես,
Գռույթիդ ճակ կատաղի հին հայսերն իրր հսկաներ կզարթնուն...
Հին օրենքը կփշրի՜, հին արցունքը կթափի", հին ձայները
կմեռնին...
ԼԵ
Լուսածագին՝ վազքիդ մեշ, լեռնադաշտի մը վրա,
նորլւ ըմբոստներ պիտի տեսնենք, նո՜ր հսկաներ, նոր հերոսներ
Որդիները տառապանքին, որ թշնամության ալս գարուն հետ,
Արյունին մեշ են ծնած, և անոր մեջ զաքրացած և աըյունս՜ վ
կուզեն մեռնիլէ
ԼՉ
Եվ երր տեսնենք ծովացումը մրրկազեն վաշտերուն,
Անոնց հետ Էր որ պիտի քալենք նպատակին ճանապարհին...
Էվ ես փա՜ռքը պիտի երգեմ և պսակումը մ արտիկներուն,
Զի րամրիոս պիտի հնշե ե շահերս ալ պիտի վառին։
