Ծուխեն, բոցեն այգ քշվածները շլմոր,
Վերքի շիթերն այդ թշվաո,-
...Ե՞րբ պիտի գա, ո ՞վ Տեր, այն օրը Վսեմ․-
Եղբայրությունն Մարդկության
Ե՞րբ իր շղթան պիտի ձգե սրտե սիրտ՝
Մեծ համբույրովն հաղթակա՜ն։
Ե՞րբ հրկիզյա՜լը, չքավոր, հուսաթափ,
Մոխրին վրա ինչքերուն,
Ցուրտ, վիթխարի Լքումն տեղ պիտ՛ գտնա
Տիեզերական օդնությո՜ւն։
Ստվերին մեջ խանի մ՝անկյունը լքված
Թշվա՜ պանդուխա, հիվանդ Է.
հոնավութ յունն անոր մ արմ ինը էիթ֊էիթ
Գերեզմանին նետե։
Բժիշկ չունի, եղած յլրամն ալ հատավ.
Յավը ծանր Է.— դթ ութ յա՜մէ։
Հոն լկա սիրտ մ՚որ րարությոլնը քամե
Անոր ծարավ շրթներոմո
Եվ ինքնիրեն մտերիմներ կստեզծե
Ցնորքներուն մեշ շերմին.
Իր վիճակին կարեկցող մեկը լոձի
Բացի մամուկը որմին։
Մթնշաղին մեշ կմարմրի, կհյուծի
Մթնշաղի մը նման.
Լոությունն հոն կարծես դագաղ մը կերկնէ
Օրոցք՝ տունեն գերեզման։
