Քանի՞ եք թըվով, որ վեհանձնաբար
Սկսեիք գործը հասարակության,
Որ ծլեր, ծաղկեր, ամուր բարձրանար
100
Ոսկե տաճա՜րը սուրբ բարօրության։
Որ լույս և ուսում այցելու լիներ
Ե՛վ քո պալատին, և՛ քո խրճրթին,
Որ յուր բախտն ու կյանք առատ անձրևեր
Քրտնած, աշխատած ազգիդ ճակատին։
105
Տխուր, միակերպ անցանում էին
Լևոնի օրերն, սրտառուչ զրկված
Հարազատներից, տվել էր վշտին
Աճելով աճել, աշխարհից փախած։
Բայց և հարազատք, արժան է ասել,
110
Չկարծեմ, որ վիշտն Լևոնի սրտի
Կարողանային մի օր փարատել.—
Ո՜վ, շատ կարծր է սիրտն այդպես մարդի։
Նա կյանք չէր վարում ճգնավորական.
Եվ, միշտ խնդրելով խոսք ու զրույցներ,
115
Պատրաստ էր մեկնել ձեռն մտերմության,
Բայց ընդդեմ էին դորան շատ փորձեր։
Ո՜չ մեծ հանդեսներ, ո՜չ այլ խրախճանք
Կարող չէր նորան հաղորգել ծիծաղ.
Նա որոճում էր մի ներքին վարանք,—
120
Ինչպե՞ս կարող էր լինել նա ուրախ։
Եվ ցրտամառույց խավար դագաղի
Երբեմն ճակատին ալեկոծվում էր,
Եվ կծու խայթը ներքին տանջանքի
Խաղաղ րոպեք թունավորում էր։
