Էջ:Smbat Shahaziz, Chaphatso yerker.djvu/110

Այս էջը սրբագրված է

Դեռ այս դժոխքի՛ն դու պիտի տանես.
Թշնամու կողմը դարձյալ կըշարժվի,
Դեռ վերջին բաժա՛կը պիտի ըմպես,
390 Եվ այն բաժակն է օրհասականի։

Իսկ թե հորիզոն բացվի կրթության,
Սրբացվի և քեզ դուռը փրկության,
Նորից կըծաղկեն քո բուրաստաններ,
Նոր կյանք կըշնչեն մեռած անդամներ։

395 Եվ Հայությունը... և ո՜վ դու ցնոր,
Ի՞նչ ես ինձ տանջում, աշխարհի առջև
Ուրացանք Հային և Հայի արև։
Ի՞նչ պիտի ասեն հետինք սըգավոր։

Հայրենի ազգ իմ՝ տխուր անապատ,
400 Դեռ կարող էի խեղդել արտասուք,
Թե դառն անցածից քաղելով խրատ՝
Քո վատ սերունդը մեկներ քեզ բազուկ։

Թե այդ քո թշվառ վիճակի վիշտը՝
Մերկացած դեմքով յուր դժոխային,
405 Ուտեր, թափանցեր թոռներիդ սիրտը—
Րոպե՜ քեզանով գոնյա ցավեին։

Որդի՜ք մոլորյալ, դուք պիտ հասկանաք
Այդ նախատինքը հայրենի անվան,
Պիտի հետ բերեք ազգության պսակ,
410 Թե չկամիք դուք գնալ գերեզման։

Նո՛ր աղդ, ո՜վ նոր ազգ, դու չես խոստանում
Հայության լինել պատվար և նեցուկ.
Հայն հառաչում է, դու չես նվիրում
Համազգացության նորան արտասուք.