15
Այս մեծ խրատին և պայծառացած՝
Յուր մեռելություն լուսով փարատեր։
Իցե՞ թե, աստված, Հայն խոստովաներ
Յուր անոսրամիտ առաջնորդների
Վարդապետություն, յուր մտքի վերքեր,
20
Եվ թափե՜ր դոցա, որպես թույն իժի։
Հայն դոսացել է, վա՜յ նորա օրին,
Անգութ խավարի գավազանի տակ.
Ե՜վ խեղճի կյանքը, և՜ խեղճի հոգին
Ապականելով՝ դարձել է փլատակ։
25
Խավարն է Հային ճակատագրել
Կապույտ երկնի տակ հրանյութ շանթեր։
Եթե ոչ այդպես, պիտո էր կարծել,
Հայը կըփայլե՜ր, Հայը կըտիրե՜ր...
Ո՞վ են վարժապետք այդ անբախտ ազգի,
30
Ո՞վ քարոզիչներ լուսավորության.
Ո՞ւր են դպրոցներ գիտությունների,
Քանի՞ աշակերտ ուսումնառության։
Հայ ազգ, ինձ ասա՜, ի՞նչ վարժապետներ[1]
Ունիս դու քո մեջ դաստիարակիչ,
