Եվ ձեր շրթունքը մե՜ղր են ծորում,
Եվ ձեր աչքե՜րը կրակ են ցայտում.
Հրաշալի՛ Կավկաս, քեզ անգյո՛ւտ ավեր.
Ազգի համա՛ր չեք, Արմենուհինե՛ր։
105
Ծաղկիցե՛ք որպես ծիծաղող գարուն,
Բայց ծաղկելու չէ հայրենի այգին.
Կծաղկի Կավկաս, ձեզ կամ վրացին,
Կամ ռուս, կամ թուրք կտանեն կնություն։
Ձեր դատարկ կյանքը կանցանե ունայն...
110
Երբեք բախտավոր լինել կարող չեք.
Ձեզ կնախատե աշխարհ ամենայն,
Դուք ձեր ծնունդը անիծել կսկսեք։
Կըգան ձեր դուռը Երգիչներ անտուն,
Կասեն. «Տիկիննե՛ր, մայր մեր Հայաստան
115
Հիվա՛նդ է, մե՛րկ է. հասե՛ք օգնություն»,—
«Չե՛նք ճանաչում ձեզ», — ա՛յս ձեր պատասխան։
Ո՛չ դառն արտասուք, ո՛չ ձայն դողդոջյուն,
Ո՛չ հայրենիքի անարգ պղծություն,
Կարող չեն ձեր մեջ առաքինական
120
Արծարծել գութ մի բեկված հայության։
Բայց այդպես չէին ձեր անցյալ քույրեր,
Նոքա սիրեցին անուն ազգության,
Նոքա սրբեցին մայրենի վերքեր
Անմեղ արյունով և անմահացան։
125
Քաղցրաձայն Բամբիռն[1] մի ձեռն առնելով
Զինավառեցան Հայոց աղջիկներ,
Եվ մատաղ կուրծքը խաչակնքելով՝
Պատերազմական հնչեցին տաղեր։
