245
Այդ ա՛յն Եվան է, որ, մտնելով կյանք,
Պիտի վշտանա և տանի զրկանք.
Ա՛յն եվան, ա՛յն կին, որ հարյուրներով
Գնացին հարեմ, մեռան տանջվելով։
Ո՞ւր է քո պատիվն, կի՞ն թըշվառական,
250
Ո՞ւր է կանացի տաճարն սրբության.
Աստված ստեղծեց քեզ մեզ հավասար,
Բայց ի՞նչ տեղ տրվեց քեզ անարդ աշխարհ:
Ի՞նչ սկզբունքով քեզ ջատագովեց
Ե՛վ օրենստուն, և՛ իրավասան,
255
Դու մի՛շտ երեխա — օրենքը վճռեց,
Եվ միշտ անձնատո՜ւր հոգաբարձության:
Բա՛ց սրտիդ վերքը աշխարհիս առջև,
Անարդարություն թո՛ղ այսօր մեռնի,
Թո՛ղ հորիզոն գա փրկության արև,
260
Գեղեցկությունըդ թո՜ղ փառոք զարթնի։
Ո՜վ Հայոց հայրեր և Հայո՜ց մայրեր.
Ինչո՞վ կարող եք ձեր խիղճը սրբել,
Ինչպե՞ս աշխարհում այդ խեղճ աղջիկներ
Կարող են յուրյանը բախտավոր առնել։
265
Ծանր է ձեր գործը, քան թունով թափած՜
Անեծք ու նզով դառն հանցավորի.
Ձեզ ներելու չէ երկնային աստված,
Ձեր առջև դժոխք՝ օրն դատաստանի։
Մայր մեզ տվեցե՛ք, որ սնուցաներ
270
Մեզ սուրբ կաթովը ազգաշինության,
Որ մի օր անբախտ Հայն լուսավորեր
Յուր խեղդված մահով կյանքի գերեզման:
