Ա՞յդ է վերամբարձ Քրիստոնեություն,
Ա՞յդ ձեզ ավանդեց Որդին Միածին։
320
Կղե՜ր, ո՞ւր է ձեր անըստգյուտ պաշտոն,
Ո՞ւր ծիրանածին Քրիստոնեության.
Ընչասեր մարդի՛կ, դուք չունիք կրոն,
Ծե՛ս է ձեր հավատ՝ պտուղ կուրության։
Կրոնը ծե՛ս չէ և ո՛չ կույր հավատ,
325
Նա թշնամի է ամեն կուրության.
Կրոնը սեր է, հոգի անարատ,
Թե մեք շինեինք մի նյութ գիտության։
Կրոնը կյանք է ամբողջ մարդկության,
Որ միշտ ձգտում է դեպի անվախճան,
330
Դեպ այն էություն անսահմանափակ,
Որին կոչում ենք Աստված միայնակ։
Նա իմ հոգու մեջ պետք է գտանե
Մի անխռով կյանք և խաղաղական.
Այդտեղ բռնավորն նույնքան անզոր է,
335
Թե փականք դներ իմ ազատության։
Ո՞վ աստվածացան, ուրեմն դարձիր
Պարզ երկնքի տակ ճշմարիտ կրոնի,
Բա՛ց սըրտիդ դուռը և նոր օդ շնչիր.
Քո մեջ կըծլի մի ամբողջ հոգի»։
340
Ասացին նոքա և անհետացան,
Դյութող երազից ես սթափվեցա.
Հիշեցի խոսքերն այն անմահական,
Նո՛ր կրոն զգացի, այլապես ուսա։
Քանի ծաղկած է մեր մտավոր կյանք,
345
Նույնչափ և սերտ է մեր սերն դեպ Աստված,
