Ա՛հ, մի կապարյա ճնշող ծանրություն
515
Եկավ և նստեց իմ կուրծքի վերա։
Ես Լևոնի հետ ճանապարհ գնալով
Իմացա, որ կյանքն չէ մի զբոսանք,
Այլ պատերազմ է լի փորձությունով,
Ուր Նահատակի բաժին է զրկանք։
520
Ես սովորեցա ուղիղ մտածել,
Հայտնապես ազգիս արատքը գրել,
Եվ գովասանքից սաստիկ վախելով
Ուսա առաջին փշրել հարվածով։
Ես արհամարել գեղեցիկ ուսա
525
Նոցա, որ գիտեն երկդիմի լինել,
Խիղճը գնելով արծաթի վերա,
Լկտի սատանան՝ հրեշտակ անվանել։
Ո՛չ տխուր ցնորքը պատվասիրության
Շարժառիթ էր ինձ այս գործ ձեռնարկել
530
Ո՛չ անմիտ խոսքերն ինքնագովության,
Ինչպես սովոր են հիմարք կակազել։
Կամ ձգտողություն մի նախատելի,
Որին հավան է սևերես հոգին
Ո՛չ, ո՛չ, չեմ սրտում—կախաղան չարին,
535
Սիրելի՛ք, ախտ չէր այս փառամոլի։
Այլ ազգիս վիճակ, տխուր բախտն Հայի
(Եվ այստեղ խիղճըս ունիմ ինձ վկա),
Գրգռեց գործս այս. և ողջունեցի։
Ների՛ր, ընթերցո՛ղ, ես ափի՛ն հասա:
