Թե հոգի բերող կապույտ աչքերով
Նայեիր սորան, ով իմ մեծ Աստված,
Որքա՛ն հոգևոր ինձ հանգստություն,
Որքա՛ն բախտ, և՛ հույս, և՛ երանություն
55
Կարող էիր դու ինձ հասուցանել։
Ո՛վ կույս նազելի, թե ցանկաս հիշել
Պոետի անուն, ինչպես մտածեց
Եվ ինչպես մեռավ—կարդա՛ այս տողեր—
Թո՛ղ ևս հնչեն պապանձած լարեր.
60
Իմ քնարն կյանքըս քեզ ընծա՛ բերեց։
1884 թվին
