Նախերգանքի մեջ պանդուխտ Հարոլդի,
Ո՜վ Բայրո՜ն, Բայրո՜ն, դա ոգևորեց
Քո կարող գրիչ։ Դա քեզ ներշնչեց
55
Այն վերին թռիչքը բանաստեղծության.
Երկյուղած սրտով քնարիդ մեծության,
Եվ անբռնադատ քո հոգու ղեղման
Պետք է նախ անձեն բոլոր պոետներ,
Որպես հանճարիդ մի համեստ նվեր։
60
Երկա՜ր կըպատվեն հիշատակդ ազգեր։
Համաշխարհական պոե՛տ պանծալի,
Դու քեզ կանգնեցիր երկնահաց արձան.
Ինչպե՜ս մոռանանք, փա՛ռքդ Անգլիայի,
Որ բարձրագույն է, քան սարերի Ալպյան.
65
Փա՛ռք, որ ծնել է քո անդևն քնար,
Որ ավերակներ երգեր հույների,—
Ո՛րպես Հեյլադա է հրաշափառ։
Ո՛վ Բայրո՛ն, ասա՛, ո՞վ քո մեջ դրեց
Այն վսեմ թախիծն հուսահատության,
70
Ի՞նչպես քո հոգին յուր մեջ ամփոփեց
Այն խավար՝ դժոխք ամենակործան։
Եվ ես զմայլած՝ շատ տեղ ման եկա,
Հանդիսարաններ չթողի մարդկան.
Գեղեցկությունը մի անգամ գտա,
75
Երբե՛ք չտեսա Գեղեցկիս նման։
Ո՛չ երազե մեջ, ուր վառուն հոգեն
Հրաշագործում է պայծառ տեսիլներ,
Ո՛չ գարնան շունչը, ո՛չ հարավային
Ինձ չստեղծեցին այդպիսի պատկեր։
80
Նորան ավանդեք ես ձեզ չգիտեմ,
