Դուք ինքյանք տեսնեք—ես ինչպե՞ս ասեմ:
Մեծ գեղեցկությամբ—առավել հոգով,
Եվ պայծառացած գիտության լուսով:
Լսեցի և ես խոսքերի հնչյուն,
85
Երբ ոգեխառնված երկու սիրահար
Խոսակցում էին, բայց այն շշնջյուն,
Գրավիչ լեզուն այն կենդանարար
Արդյոք դոցա հետ կըհավասարե՞մ։
Եթե իմ կյանքում մի ևս նշմարեմ
90
Այն աստվածեղեն ներդաշնակություն,
Խլեցի՜ երկնքի ես արքայություն,
Այն խոսքերի մեջ կար ամենայն բան,
Ե՛վ դրախտ անույշ, և՛ կյանք անսահման,
Ափսո՜ս, որ չունիմ խոսք բացահայտիչ,
95
Կարո՛ղ եք զգալ — ոչի՛նչ է գրիչ։
Գարուն է։ Սիրտ իմ, ի՞նչ ես հառաչում,
Մի՞թե չկամիս ողջունել նորան.
Քանի՞ տարի է դու չես շոշափում
նախկին օրերի շունչը քաղցրության.
100
Քանի՞ տարի է, որպես թշնամի,
Չկամիս հաշտվել քո վիճակի հետ.
Ինչո՞ւ կծու վիշտ, որպես մտերմի,
Օրով, գիշերով է քեզ կարապետ.
Գարուն, ո՜վ գարուն, որքա՛ն ծանրություն
105
Ածում ես վերաս, որքան տխրալի
Հիշում ե՛ս րոպեք։ Ո՛վ դառն հայտնություն,
Նիրհած է հոգիս, նա– կընորոգվի՞:
