Պոե՛տ, հեռո՛ւ կաց ծափից ամբոխի,
Երբ քեզ տիրում է ոգևորություն.
Նա ծա՛նր ցնորք է մի հիվանդ սրտի,
Մի խախո՜ւտ խելքի թելադրություն։
5
Դու պաշտոնյա ես վերին սրբության,
Որ նվիրել է Աստված աշխարհին.
Դու պիտի հերքես հասարակության
Կանխամուտ կարծիք, դու սաստես չարին։
Մի՛ մեծարիր դու կուռքը հարստի,
10
Ոտնակո՛խ արա, փշրի՛ր և անց կաց.
Տաճար Աստուծո՝ հոգին Պոետի,
Թե մամոն իշխեց՝ դժոխք է պղծած։
Եվ այն ժամանակ, երբ քեզ հանեին
Կախաղան կամ սյուն նշավակելի,
15
Եվ անփառք ճակատդ մրով ծեփեին,—
Արժանի՛ ես դու, թշվա՛ռ, արժանի։
