Մեռավ իմ մուզան, հանգավ և կրակ,
Անտառը լցվեր չոր տերևներով.
Երկինքը ծածկվեց, փախավ արեգակ,
Այլ եա չե՛մ ապրում ուրախ երգերով։
5
Եվ աստեղազարդ բոլորակ գմբեթ,
Եվ արծաթափայլ ջրերի խոխոջյուն
Այլևս չեն խոսում բանաստեղծի հետ,
Եվ ոչ այցելում ավերված իմ տուն։
Այժմ ինձ մնար միայն փշրանքներ,
10
Մայր մտավ ահա և նշույլ վերջին.
Հանում եմ զրահս, և՛ զեն, և՛ զարդեր,
Հանձնում եմ դրանց մանուկ սերնդին։
Բայը թող հայկական որդիքն իմանան,
Որ իմ սուգս նոցա՝ վիճակն է եղել.
15
Որ երբեք վախլուկ զինվորի նման
Թշնամուս առջև վահան չեմ ձգել։
Չեմ երկրպադել ես ոսկի հորթին,
Եվ ոչ կուռքերին պաշտել օտարի.
Այլ միշտ հոգևոր կարոտ ծարավի,
20
Տվել եմ արժանն ամեն մի մարդին։
Չեմ տաշել դագաղ, ուր մատաղ կյանքի
Կանաչ ծառի պես ծաղկել են հույսեր.
